ترجمه و تصویر: حمیده احمدیان راد
آیا طبیعی ست که بچه ها بترسند؟
هر دوره رشدی جدید در بچه ها با ترس های شخصیتی همان دوره همراه است. بچه های کوچک تر بیشتر از صداهای بلند، اشیاء ناآشنا و غریبه ها می ترسند.
ترس یک احساس طبیعی است. ترس یک راه طبیعی ست که به ما هشدار می دهد تا نسبت به خطر واکنش نشان دهیم و کمک می کند که در شرایط تهدیدآمیز از خودمان مراقبت کنیم. جهان بچگای پر از ترس ها است. زیرا جهان یک بچه مدام گسترش می یابد. بچه ها زمان زیادی را صرف آموختن نحوه کلنجار رفتن با غریبه ها و چیزهای ناآشنا می کنند. از آنجایی که فهم بچه های کوچک از عامل به وجود آورنده ترس و تأثیر آن محدود است و مرز بین تخیل و واقعیت برای آنها به آسانی مشخص نیست، جهان می تواند برایشان مکان ترسناک، درهم و برهم و گیج کننده ای باشد.
هر دوره رشدی جدید در بچه ها با ترس های شخصیتی همان دوره همراه است. به این ترتیب تأثیرسن بچه ها در نوع ترسشان خیلی مهم است.
ما نمی توانیم همه ترس ها را رد و حذف کنیم. بعضی ترس ها ممکن است نتیجه مفیدی داشته باشند. مثل ترس از خودروها در یک خیابان شلوغ. اما به هر حال ما باید به بچه ها کمک کنیم خودشان احساسات ترس آورشان را بفهمند. مطالعات نشان می دهد که ترس ها در یک الگوی منظم ظاهر می شوند و ناپدید می شوند که این الگوها در بچه ها شبیه به هم است. یعنی این که هر دوره رشدی جدید در بچه ها با ترس های شخصیتی همان دوره همراه است. به این ترتیب تأثیر سن بچه ها در نوع ترسشان خیلی مهم است. بچه های کوچک تربیشتر از صداهای بلند، غریبه ها و اشیاء ناآشنا می ترسند. غالباً این ترس ها برای دیگران آشکار نمی شود. چون بچه ها خودشان همزمان با فهم و درک بیشتراز محیط، توانایی هایشان را هم توسعه می دهند و در نتیجه مطمئن تر با این عوامل ناآشنا معامله یا رفتار می کنند. ترس از مرگ، تاریکی، دیوها، دزدها و ریشخند واستهزای دیگران نمونه هایی از ترس های مخصوص بچه های سن سه تا شش سال است.