حمیده احمدیان راد
مى گویند در جهان هم آدم خوشبین لازم است و هم آدم منفى گرا. به قولى آدم خوشبین هواپیما مى سازد و آدم بدبین چتر نجات اختراع مى کند. منتها معروف است که بسیارى از ما ایرانى ها به خاطر تاریخ گذشته مان همه چیز را یا سفید مى بینیم یا سیاه. هنگامى که شرایط بر وفق مرادمان نیست دنیا را سیاه مى بینیم و تنها به منفى بافى مى پردازیم. این درحالى است که مطالعات اخیر نشان داده منفى گرایى مسرى است و نظرات منفى دیگران بسیار بیشتر از نظرات مثبت آنها روى افراد تأثیر مى گذارد. در نتیجه لحظاتى هست که احساس مى کنیم دور و برمان پر از امواج منفى است و ما در دنیایى از ناامیدى غرق شده ایم.
آدم منفى گرا مى گوید:”من آدم بدشانسى هستم، غیر ممکن است بتوانم این کار را انجام دهم، امروز هم روز بدى است مانند بقیه روزها، زندگى پر از سختى ها و ناملایمات است، جامعه ناامن و پر از خشونت است، من در شغلم هیچ گاه پیشرفت نمى کنم، فرزندانم دیگر قابل کنترل نیستند، نظر مدیرانم نسبت به من منفى است، همکارانم دائم مى خواهند زیر آب مرا بزنند، وضع اقتصادى بد است و هیچ وقت هم خوب نخواهد شد، چرا پولدار نمى شوم؟ و …”
او دست آخر ممکن است به این نتیجه برسد که هیچ کس دوستش ندارد و در جهان جایى برایش وجود ندارد و اصولاً هیچ آینده روشنى در انتظارش نیست.
آدم منفى گرا همیشه منفى حرف مى زند، از هیچ چیز راضى نیست و از همه چیز و همه کس ایراد مى گیرد و قبول نمى کند که خودش مسئول اتفاق هایى است که برایش رخ مى دهد. این درحالى است که دانشمندان مى گویند که درباره هر چیزى که فکر کنید به حقیقت مى پیوندد. به عبارتى کسى که دائماً منفى فکر مى کند، به فردى شکست خورده و بیمار تبدیل مى شود و نمى تواند از زندگى اش لذت ببرد.