حمیده احمدیان راد
چند سالی است که پلاستیک ها محیط زیست ما رابه محاصره خود درآورده اند. فرشی از نایلون دشت ها و بیابان های اطراف شهرها و روستاها را پوشانده اند. دور درختان پیچیده شده اند. داخل خاک ها فرورفته اند و گیاهان را خفه می کنند و جلوی ریشه دواندن گیاهان را می گیرند. پلاستیک های مدفون در زمین نمی گذارد درختان در جایی که می توانند برویند. در کنار رودخانه هایی که مردم برای تفریح می روند بطری ها در همه جا پراکنده می شوند و گاهی با جریان رودخانه همراه می شوند. آنها سرچشمه رودها را آلوده می کنند. در رودها و دریاها، نهنگ ها و کوسه ها ظرف های یک بار مصرف را با غذا اشتباه می گیرند و می بلعند و لاک پشت ها با خوردن آنها خفه می شوند. ظرف های یک بار مصرف هم برغم هشدارهای پزشکی هر روز بیشتر و بیشتر برای ریختن غذا مورد استفاده قرار می گیرند.
بین ۲۵۰ تا۵۰۰ سال طول می کشد تا این مواد مخرب در طبیعت تجزیه شوند. این مواد ممکن است سمومی را وارد چرخه حیاتی کنند که در نهایت بدن انسان را تحت تأثیر قرار می دهد و می توانند اکوسیستم را از شکل طبیعی خارج کنند. ما بدون ایجاد یک سیستم بازیافت قوی اجازه می دهیم این مواد تمام این مدت در طبیعت باقی بمانند و بر محیط زندگی مان تأثیر منفی به جا بگذارند و روز به روز هم بر میزان مصرف خود می افزاییم. حتی تلاش نمی کنیم که آنها را در طبیعت پراکنده نکنیم یا آنها را از طبیعت جمع آوری کنیم.
حتی با وجود این شرایط، مصرف پلاستیک ها و نایلون ها با سرعتی سرسام آور روبه گسترش است. مغازه داران هرکالایی را با هر حجمی داخل نایلون ها می گذارند و آن را “کلاس” کار خود می دانند. حتی چنین به نظر می رسد که گردش کار فروشگاه ها بدون نایلون ممکن نیست. تقریباً دیگر مکانی وجود ندارد که در آن نایلون ها برای مصارف حتی غیرضروری به کار گرفته نشده باشد. مصرف کننده ها هم عادت کرده اند به طور دایم از نایلون ها و مواد پلاستیکی استفاده کنند.
ضمن این که در شرایطی که نفت هر روز بیشتر و بیشتر در جهان ارزش پیدا می کند ما به این وسیله میزان زیادی نفت را برای تولید بیش از حد این مواد می سوزانیم.