محمدرضا کریمی
دکتر داروساز
به، به صور مختلف کمپوت، ژله، شربت و خیسانده یا جوشانده در آب به مصارف درمانی می رسد. ضمناً به حالت خام نیز خورده می شود. به اثری مقوی بر اعمال معده دارد و متوقف کننده اسهال های ساده است. در ورم حاد روده ها، اخلاط خونی، خونروی های رحمی و بواسیری و ترشحات مهبلی اثر مفید ظاهر می کند. خاصیت رفع استفراغ و کاهش دهنده ترشحات بزاق را دارد. از اختصاصات به آن است که ضمن تقویت اعمال دستگاه هضم هیچ گونه ناراحتی ای برای آن به وجود نمی آورد.
دانه به در رفع التهاب های داخلی مخاط ها و رفع سرفه به کار می رود. در استعمال خارج اثر نرم کننده دارد. به طوری که به کار بردن آن در سوختگی ها، سرمازدگی، شقاق و ترک پوست بدن مخصوصاً درمان قسمت های حساس پوست مانند نوک پستان و لب و در ناراحتی های بواسیر وغیره اثر مفید ظاهر می کند.
پوست دانه به را نباید در مصارف داخلی به صورت له شده از مغز جدا کرد. زیرا در مجاورت آب ایجاد اسیدسیانیدریک نموده سمیت فراهم می آورد.
براساس کتاب گیاهان دارویی- دکتر علی زرگری