محمدرضا کریمی
ذرت گیاه بومی آمریکای مرکزی و جنوبی است. مرکز اولیه آن کشور بولیوی و پرو است. تا سال 1422 از نظر گیاه شناسان شناخته شده نبود. در این سال گروه کاشفان آمریکا به این منطقه رسیدند و کشت این گیاه را در قبایل بومی (سرخ پوستان آمریکا) مشاهده کردند. سپس این گیاه به اسپانیا و دیگر کشورها منتقل شد.
بعضی معتقدند که این گیاه از طریق عربستان وارد استان خوزستان شده. این گیاه در این منطقه به “گندم مکه” مشهور است. عده ای نیز ورود ذرت به ایران را به پرتقالی ها نسبت می دهند.
ذرت گیاهی است که از نظر اقتصادی اهمیت بسیار زیادی دارد و موارد مصرف زیادی نیز دارد. از جمله این موارد مصرف می توان تغذیه پرندگان، حیوانات شیرده و گوشتی و انسان و استفاده در صنایع داروسازی، نشاسته سازی، الکل کشی، تهیه اسید، تهیه چسب، تهیه کاغذ دیواری و روغن کشی را نام برد.
سطح زیر کشت ذرت در دنیا 140 میلیون هکتار و در ایران حدود 60 هزار هکتار گزارش شده. میانگین تولید دانه آن در دنیا حدود 3500 کیلوگرم در هکتار و میانگین تولید علوفه از آن 36 تن در هکتار گزارش شده است. در ایران در بعضی از مناطق دو بار در سال می توان ذرت را کشت کرد. مثل خوزستان که کشت تابستانه و پاییزه در آن صورت می گیرد. میزان نشاسته موجود در دانه این گیاه 52 درصد تا 74 درصد و میزان پروتئین آن 5 درصد تا 16 درصد گزارش شده است.
گردش زراعی (تناوب)
در گردش های زراعی به دو نکته باید توجه کرد. یکی این که این گیاه به مواد غذایی زیادی نیاز دارد و باعث تخلیه خاک می شود. دوم این که عمق نفوذ ریشه در این گیاه بسیار بالاست و باید از لحاظ نفوذپذیر بودن خاک در شرایط مناسبی باشد.