سیاهچاله یک منطقه غیر قابل مشاهده در فضا است. سیاهچاله ها به این خاطر غیر قابل مشاهده هستند که هیچ نوری نمی تواند از آنها خارج شود.
دانشمندان فکر می کنند که سیاهچاله ها زمانی ستاره های بزرگی بوده اند و این که سیاهچاله موقعی تشکیل می شود که یک ستاره بزرگ سوختش تمام می شود. موقعی که سوختن سوخت ستاره متوقف می شود، جمع و کوچک می شود. بعداً منفجر می شود و لایه های خارجی ترش را از دست می دهد. سپس باز هم جمع تر و کوچک تر می شود.
ماده ای که ستاره را تشکیل می شود آن قدر جمع می شود تا به اندازه یک نقطه ریز در می آید. این نقطه سیاهچاله است.
سخت است که تصور کنیم چگونه این قدر ماده می تواند در داخل یک نقطه ریز جا شود. همین مقدار عظیم ماده است که نیروی جاذبه سیاهچاله را موجب می شود. نیروی جاذبه ای که هیچ چیز نمی تواند از آن فرار کند.
فضا همچنان تازگی خود را به عنوان منبعی فوق العاده برای اکتشافات و نوآوری ها حفظ کرده است. اخترشناسان می گویند دنباله ای از مواد به جامانده از یک انفجار را در فاصله بیش از دو میلیون سال نوری از مرکز یک کهکشان دور پیدا کرده اند که شبیه جریان مواد پس سوز یک جت جنگنده است. تفاوتی که در این میان وجود دارد این است که موتور این پدیده فضایی یک سیاهچاله پرجرم است و مواد خارج شده از آن هم با سرعتی نزدیک به سرعت نور حرکت می کنند.