حمیده احمدیان راد
ناصرخسرو شناخته شده ترین محله در تهران است که در آن مواد نیروزا عرضه می شود. مشتریان دائمی این مواد در این محله را شاگردان باشگاه ها و حتی قهرمانان ورزشی تشکیل می دهند. فروشندگان این مواد به خوبی می دانند که کارشان غیرقانونی است و البته به خوبی هم می دانند که هر لحظه امکان دارد با حمله نیروی انتظامی مواجه شوند. ولی تا زمانی که مشتریان فراوانی برای این مواد وجود دارد کار و کسب آنها ادامه خواهد یافت.
روند مصرف مواد نیروزا از بیش از یک دهه پیش به ناگهان رشد زیادی پیدا کرد. یکی از فروشندگان مواد نیروزا در ناصرخسرو می گوید: “بعضی از مطبوعات با چاپ عکس هایی به این جو دامن زدند. در واقع آرنولد کار را خراب کرد”.
یکی دیگر از فروشندگان مواد نیروزا می گوید: “اصل استفاده از داروهای نیروزا از بدن سازی ها شروع شد. حالا هم مشتریان ما دنبال موادی هستند که در خود باشگاه ها برای آنها تجویز می شود”.
واقعیت هم این است که با وجود گسترش مواد نیروزا به ورزش های دیگر هنوز هم از نظر بسیاری، باشگاه های بدنسازی مشکوک ترین محل های استفاده از مواد نیروزا هستند. براساس تحقیقی هم که در یک نمونه ۹۳۹ نفری از ورزشکاران مرد رشته بدنسازی باشگاه های بدنسازی شهر تهران در گروه سنی بین ۱۴ تا ۵۶ سال انجام شد، مشخص شد که ۵۸ درصد این ورزشکاران از مکمل هایی که تصور می کنند مجاز است استفاده می کنند، 7.16 درصد آنها خودشان گفته اند که از مواد نیروزا و داروهای استروئیدی آنابولیک استفاده می کنند و 5.26 درصدشان نیز اعلام کرده اند که از مواد و ترکیبات غیر قانونی دیگر استفاده می کنند.
این در حالی است که دکتر انگورانی محققی که این تحقیق را انجام داده گفته است که اگر پرسش به شکل غیر مستقیم مطرح شود قطعاً آمار واقعی مصرف این مواد در بین این ورزشکاران قابل توجه است.
دلالان ناصرخسرو هم تنها عرضه کنندگان مواد نیروزا نیستند. چرا که به قول دکتر مسعود حاجی رسولی فیزیولوژیست ورزشی که در نشست هم اندیشی “بررسی ارتباط دوپینگ و اعتیاد به مواد مخدر” سخن می گفت، داروهای دوپینگی “در عمل، در بقالی، زیر میز مربی و در داروخانه ها به فراوانی و بدون نسخه و همچنین در باشگاه های بدنسازی به راحتی توزیع می شود”.
وقتی پای این مواد به ورزش قهرمانی باز می شود هم غالباً با سروصداهای زیادی همراه می شود. در سال های اخیر اثبات دوپینگی بودن هشت وزنه بردار از نه وزنه بردار تیم ملی در آستانه یکی از مسابقات بین المللی یکی از تکان دهنده ترین موارد دوپینگ ورزشکاران در سطح قهرمانی بود که سروصدای زیادی به پا کرد.
از طرف دیگر استفاده از این مواد در سطح قهرمانی ابعاد به مراتب گسترده تر و خطرناک تری هم می یابد. چنان که به قول حاجی رسولی مصرف داروهای ضد درد و مخدر یکی از بدترین روش های دوپینگ است که تنها جنبه ظاهری صدمه وارده به ورزشکار از این طریق از بین می رود و لذا دیگر اقدامی برای درمان قطعی وی صورت نمی گیرد. به گفته وی بر اثر مصرف داروهای مخدر و مسکن عمر قهرمانی بسیاری از ورزشکاران زود تمام می شود. وی به عنوان نمونه به ورزشکاری اشاره می کند که با هفت سال سابقه در تیم ملی در نهایت بر اثر تزریق هروئین فوت می کند.
وی می گوید: “درست است که ما شاید می خواهیم این موارد را نادیده بگیریم، اما بسیاری از قهرمانان ما بویژه کسانی که دوپینگ می کنند، در معرض خطر اعتیاد قرار دارند و ما باید این خطر را جدی بگیریم”.