دکتر مونا زارع
گوش میانی از طریق مجرای شنوایی (مجرای استاش) به داخل حلق بینی و از طریق حلق بینی به خارج باز می شود (حلق بینی یا نازوفارنکس قسمتی از حلق است که با بینی ارتباط و مجاورت دارد).
این مجرا نام های مختلفی دارد که عبارتند از:
مجرای استاش، شیپور استاش، لوله شنوایی، مجرای شنوایی و لوله فارنژیتمپانیک.
لوله شنوایی به طور تقریبی 33 میلی متر است. این لوله از یک طرف به حلق و از طرف دیگر به گوش میانی باز می شود و بنابراین دارای یک سوراخ حلقی که وسیع تر است و یک سوراخ صماخی که تنگ تر است می باشد. یک سوم آن که به حفره صماخ نزدیک تر است استخوانی و دو سوم دیگر آن که به حلق نزدیک تر است، غضروفی است. محلی که قسمت حلقی به قسمت صماخی وصل می شود، تنگ ترین قسمت است و به نام تنگه (اسیموس) گوش شناخته می شود.
سوراخ حلقی به حلق بینی (نازوفارنکس) و سوراخ صماخی به دیواره جلویی صندوق صماخ باز می شود. درون لوله از مخاط پوشیده شده است.
این مجرا معمولاً بسته است اما درجریان بلعیدن، جویدن و خمیازه کشیدن باز می شود و فشار هوا در دو طرف پرده صماخ را متعادل می کند.
گوش میانی برای عملکرد سالم و طبیعی خود احتیاج به تهویه دارد و این کار با باز و بسته شدن شیپور استاش انجام می شود.
بسته شدن کانال منجر به کاهش شنوایی و عدم شنوایی به طور موقت می شود.