از آنجایی که ما در داخل کهکشان راه شیری هستیم و هرگز فضاپیمایی را به خارج از کهکشانمان نفرستاده ایم، هیچ عکسی هم از کهکشان راه شیری نداریم. تنها اطلاعات به دست آمده از طریق رادیوتلسکوپ ها است که به ما اجازه می دهد درباره کهکشان راه شیری مطالبی بدانیم.
بازوهای کهکشان راه شیری به نام صورت های فلکی ای که در مسیر دیده می شوند نام گذاری شده اند. بازوهای اصلی کهکشان راه شیری بازوی برساووش ( perseus arm )، بازوی قوس ( sagittarius arm )، بازوی قنطورس ( centaurus arm ) و بازوی ماکیان ( cygnus arm ) هستند. منظومه شمسی ما در بازوی مارپیچی و کوچکی به نام بازوی جبار یا شکارچی (orion arm) قرار دارد. مرکز کهکشان راه شیری، حاوی ستارگان پیر و دست کم یک سیاهچاله است. ستارگان جوان تر همراه با گرد و غبار و گازی که ستارگان جدید را تشکیل می دهند در بازوها قرار دارند.
از زمین، کهکشان راه شیری ما به شکل یک نوار قابل مشاهده است که سراسر آسمان شب را فراگرفته. وقتی دور از نور شهر هستیم آسان تر می توانیم آن را ببینیم.
منظومه شمسی ما در بخش خارجی تر کهکشان راه شیری قرار دارد. دانشمندان حدس می زنند تعداد ستارگان کهکشان راه شیری به 400 میلیارد بالغ شود). بیشتر این ستارگان از زمین قابل مشاهده نیستند. تقریباً هرچیزی که ما می توانیم در آسمان ببینیم، به کهکشان راه شیری تعلق دارد.
خورشید حدود 26000 سال نوری از مرکز کهکشان راه شیری فاصله دارد. کهکشان راه شیری حدود 80000 تا 120000 سال نوری درازا و کمتر از 7000 سال نوری ضخامت دارد. ما روی یکی از بازوهای مارپیچی کهکشان راه شیری، به طرف خارج و لبه آن قرار داریم. خورشید و منظومه شمسی ما حدود 200 تا 250 میلیون سال طول می کشد تا یک بار به دور کهکشان راه شیری بگردند. در این مدار، زمین و بقیه منظومه شمسی با سرعتی معادل حدود 155 مایل در ثانیه یا 250 کیلومتر در ثانیه حرکت می کنند.
اگر بخواهیم از زمین به مرکز کهکشان برویم باید هدف را صورت فلکی قوس قرار دهیم. اگر شما در یک فضاپیما بودید در طول سفر باید از کنار یکی یکی ستارگان صورت فلکی قوس و بسیاری دیگر از ستارگان عبور می کردید.
شکاف بزرگی در کهکشان راه شیری وجود دارد که در واقع یک سری از ابرهای تیره و تار حاوی گرد و غبار در این کهکشان است. این ابرها از صورت فلکی قوس تا صورت فلکی ماکیان گسترده شده اند.
100 میلیارد سیاره در کهکشان راه شیری
براساس مطالعه ای جدید تنها در کهکشان راه شیری دست کم 100 میلیارد سیاره وجود دارد این درحالی است که کهکشان راه شیری تنها یکی از کهکشان های بی شمار جهان است.
این قبیل کشفیات معمولاً توجه زیادی را به خود جلب می کنند چون این فکر به ذهن خطور می کند که در چه تعداد سیاره ممکن است حیات ساده یا حتی زندگی هوشند وجود داشته باشد. ستاره شناسان با تجزیه و تحلیل تغییرات در درخشندگی ستاره می توانند ویژگی های سیارات، مانند اندازه و دورهای مداری آنها را تعیین کنند. اما پیچیدگی زیاد زندگی سلولی پیدایش و تکامل حیات را بسیار غیر محتمل می کند. برخی از دانشمندان حدس می زنند احتمالاً میان صد میلیارد سیاره موجود در کهکشان راه شیری تعداد زیادی از اشکال ساده حیات و شاید هزاران تمدن وجود داشته باشد.
کهکشان راه شیری تنها یکی از کهکشان های موجود در گروهی از کهکشان ها به نام گروه محلی یا خوشه کهکشانی محلی است. گروه محلی که کهکشان ما در آن واقع است، شامل سه کهکشان بزرگ و 30 کهکشان کوچک تر است. در گروه محلی، کهکشان ما از نظر بزرگی بعد از کهکشان آندرومدا (Andromeda) قرار دارد اما به نظر می رسد که کهکشان ما از همه کهکشان ها متراکم تر باشد. کهکشان آندرومدا نزدیک ترین کهکشان مارپیچی به کهکشان راه شیری است ولی نزدیک ترین کهکشان نیست. آندرومدا حدود 2.9 میلیون سال نوری از کهکشان راه شیری فاصله دارد. تعدادی از کهکشان های کوچک خیلی به کهکشان راه شیری نزدیک تر هستند. برای کسب اطلاعات درباره کهکشان ها اینجا را کلیک کنید.
در داخل گروه محلی، کهکشان راه شیری با سرعت حدود 300 کیلومتر در ثانیه به طرف صورت فلکی ویرگو یا سنبله (virgo) حرکت می کند. کهکشان راه شیری همراه با دیگر کهکشان های گروه محلی (گروه محلی کهکشان های نزدیک به همی هستند که هماهنگ با یکدیگر حرکت می کنند) سفر می کند.
هارلو شاپلی (1972-1885) ستاره شناسی آمریکایی است که برای اولین بار اندازه کهکشان راه شیری و موقعیت زمین در این کهکشان را تخمین زد (در حدود سال 1918 میلادی).
پرسش
تاکنون چند نفر روی ماه راه رفته اند؟