خورشید حدود 4.6 میلیارد سال پیش متولد شد. خورشید به اندازه ای سوخت هسته ای دارد که می تواند پنج میلیارد سال دیگر هم باقی بماند. وقتی خورشید پیر می شود انبساط می یابد و گسترش پیدا می کند. مرحله پیری هنگامی فرامی رسد که هسته خورشید هیدروژن و هلیومش را از دست می دهد و منقبض می شود. اما لایه های خارجی خورشید گسترش می یابند و سرد می شوند و دیگر کمتر درخشان هستند. در این مرحله خورشید به نوعی ستاره تبدیل می شود که به آن غول قرمز می گویند.
در مرحله بعدی زندگی خورشید لایه ها به گسترش ادامه می دهند. هنگامی که این اتفاق می افتد هسته هم منقبض تر می شود. در این مرحله اتم های هلیوم در هسته با هم گداخته و ذوب می شوند و اتم های کربن را تشکیل می دهند و انرژی آزاد می کنند. زمانی که اتم های کربن نتوانند بیشتر به هم فشرده شوند هسته به حالت ثبات می رسد.
سپس لایه های خارجی این ستاره ریزش می کنند، به سوی فضا پرتاب می شوند و در نهایت خورشید به سحابی سیاره ای تبدیل می شود. این ابر دیگر نمی تواند مانند وضعیتی که پیش از این خورشید داشت بر روی سیاره ها اثری بگذارد. بیشتر جرم خورشید به سحابی وارد می شود.
Eggnebula: یک سحابی سیاره ای که چند صد سال پیش شکل گرفته
Pistol nebula: یک سحابی سیاره ای در ساگیتاریوس
یک ستاره کوتوله سفید در خوشه M4
هسته هم بی پوشش می ماند. هسته باقیمانده منقبض می شود تا به شیئی به نام کوتوله سفید تبدیل شود. در این مرحله هسته فقط چند هزار متر قطر دارد. به همین ترتیب خورشید میلیاردها سال بدون سوخت هسته ای باقی می ماند و گرمای باقیمانده اش را ساطع می کند. همین بقایای خورشید هم به آهستگی محو و زایل می شود. موقعی که گرمای خورشید به پایان می رسد، خورشید به مرحله پایانی زندگیش قدم می گذارد. یعنی به صورت شیئی سرد و ضعیف درمی آید که بعضی وقت ها کوتوله سیاه نامیده می شود. حالا خورشید یک ستاره مرده است که به خاطر کربن های فشرده اش پر از الماس است.
برای کسب اطلاعات درباره انواع ستارگان و طبقه بندی آنها اینجا را کلیک کنید.
مقالات مرتبط: