حمیده احمدیان راد
یک کارت پلاستیکی که روی آن نام صاحب کارت و شماره اش ثبت شده و پشت آن نوار مغناطیسی حاوی اطلاعات مهم شخص است، اینک به یک وسیله مهم کسب و کار و تجارت –تجارت الکترونیک- تبدیل شده است.
داشتن کارت اعتباری به این معناست که مؤسسات یا بانک هایی وجود دارند که به افراد اعتبار می دهند و براساس این اعتبار فرد می تواند بدون این که پول نقد بپردازد کالایی را خریداری کند و از این امکان برخوردار شود که به جای آن که هزینه کالا را همان آن بپردازد، به مرور زمان و به اقساط آن را بپردازد. به عبارتی پرداخت پول به فروشنده با شرایط آسان تر برای مشتری تضمین می شود و به پولی که به عنوان اعتبار نزد بانک است نیز دست نمی خورد. در ایران بیشتر بانک هایی که مردم با آنها زیاد سر وکار دارند، کارت اعتباری نمی دهند. در حال حاضر کاربرد بیشتر کارت های بانکی تنها به استفاده از باجه های خودپرداز محدود می شود و این کارت ها بسیاری از ویژگی های کارت های اعتباری را ندارد.
این که فردی با نشستن پشت رایانه کالای مورد نظرش را انتخاب کند و با فشاردادن دکمه ای هزینه آن را بپردازد و یا با رایانه بلیت هواپیما و قطار و اتوبوس تهیه کند و یا خودرویی کرایه کند و یا هتل رزرو کند و … از مزایای داشتن کارت اعتباری است. برخی از کشورهای جهان این روش رایجی برای استفاده از کالا و خدمات است. به این ترتیب که فرد با ارائه شماره کارت اعتباری اش به شرکت های ارائه کننده خدمات مربوط به کارت های اعتباری، هزینه کالا و خدمات را از طریق آنها به فروشندگان پرداخت می کنند.