محمدرضا کریمی
بعضی از گونه های گیاهان دماهای منجمد کننده را بهتر تحمل می کنند و مقابل فشارها دوام می آورند در حالی که گیاهان دیگر حساس ترند. به این ترتیب مشخص است که گیاهان از خودشان در مقابل انجماد محافظت می کنند. این موضوع پای ژن یک آنزیم مرموز متابولیسم چربی گیاهی در کلروپلاست ها را به میان می آورد. این ژن بخصوص به تشکیل یک چربی منجر می شود. این چربی از کلروپلاست و غشای سلول گیاهی در مقابل زیان های ناشی از منجمد شدن محافظت می کند.
بیشتر گیاهان به این دلیل در دماهای منجمد کننده آسیب می بینند که سلول هایشان کم آب می شود. این هم به این خاطر است که این آب متبلور می شود و از گیاه بیرون کشیده می شود.
هنگامی که حجم مایع سلولی پایین می آید ارگانل ها یا غشای سلولی هم چروک و خشک می شود. این در حالی است که در گیاهانی که دماهای منجمد کننده را بهتر تحمل می کنند، چربی های موجود در غشاهای سلول برداشته شده و به روغن تبدیل می شود و به صورت قطرات کوچک انباشته و ذخیره می شود. به این ترتیب کلیت و تمامیت غشا حفظ می شود، جلوی مخلوط شدن غشاها با یکدیگر گرفته می شود و انرژی به وسیله قطرات کوچک روغن ذخیره می شود.
حدس زده می شود که انجماد خودش هم می تواند پروتئین های سلولی را مستقیماً به تغییر ترکیب غشا وادارد. با بالا رفتن نگرانی های جهانی درباره ذخایر آب و تغییرات آب وهوایی، دانشمندان دلایل بیشتری دارند تا راه هایی که گیاهان پرطاقت از طریق آنها به زندگی ادامه می دهند را بفهمند.