حمیده احمدیان راد
مطابق با انجیل, موقعی که خداوند آدم, اولین بشر, را آفرید, او را در یک مکان شگفت آور به نام باغ عدن جا داد و موقعی که حوا, اولین زن, را به وجود آورد, او هم در باغ عدن زندگی کرد. اما خداوند به آدم و حوا گفت که میوه درختی که در میان باغ بود را نخورند و حوا آن را خورد و مقداری به آدم داد و آدم هم آن را خورد. پس خداوند عصبانی شد و آنها را مجبور کرد تا باغ را ترک کنند و از آن پس آنها باید برای زندگی کار می کردند.
(اگر به این واقعه به عنوان نوعی شروع کشاورزی نگاه شود, یعنی موقعی که مردم دیگر نمی توانستند بیشتر از این با شکار زندگی کنند و باید کشاورزی را شروع کنند تا غذای خود و بچه هایشان را تأمین کنند, پس واقعه خروج آدم و حوا به حدود 10000 پیش از میلاد مسیح برمی گردد).
در قرآن کریم این واقعه به این شکل بیان شده است: “و گفتیم ای آدم تو و همسرت در بهشت بیارامید و از [نعمت های] آن از هرجا خواستید به خوشی و فراوانی بخورید, ولی به این درخت نزدیک نشوید که از ستمکاران خواهید شد. سپس شیطان آنان را به لغزش کشانید و از جایی که بودند آواره شان کرد و گفتیم پایین روید -برخی دشمن برخی دیگر- و در روی زمین تا وقت معین آرامشگاه و بهره مندی دارید.” (آیات 35 و 36 سوره بقره- ترجمه بهاء الدین خرمشاهی).