به نظر بیشتر ما، آب و هوای زمین در جایی بالای ابرها پایان می یابد و 93 میلیون مایل یا 150 میلیون کیلومتر از فضای بین زمین ما و ستاره ای که می بینیمش، یعنی خورشید، فضای سیاه خالی یا به عبارتی خلأ است. اما آیا واقعاً اینطور است؟
بادهای خورشیدی، روی کره مغناطیسی زمین (مغناکره) تأثیر می گذارند
آب وهوای فضا
با چشم غیرمسلح فضا به نظر تهی، تاریک و بسیار عظیم است و خورشید یک کره نورانی ساکن و بدون جنبش است. اما در حقیقت، فضا خالی نیست. چون که ما در جو خورشیدی پویا و پرجنب و جوشی زندگی می کنیم.
با پیدایش امواج رادیویی، رم (RAM) رایانه و موشک در قرن بیستم، دانشمندان فهمیدند که آب و هوای زمین هزارها مایل به سوی فضا گسترده شده و خورشید خیلی بیشتر از تنها نور روز را برای ما به ارمغان می آورد. بر اساس مشاهداتی که در فضا و روی زمین صورت گرفته، حالا فیزیکدان ها قلمروی غیرقابل مشاهده ای را در فضا مطالعه می کنند که به همان متغیری آب و هوای زمین و توفانی تر از قله یک کوه است. آنها این را علم ژئواسپیس (geospace) می نامند. ژئو اسپیس به فضای خارجی تر زمین و در عین حال نزدیک به زمین (به اصطلاح فضا) گفته می شود. ژئواسپیس شامل جو بالاتر، یونوسفر و مغناکره (مگنتوسفر) است. منظومه شمسی ما همان بادهای کیهانی، ابرها، توفان ها و توفندها را دارد که دانشمندان آن را آب وهوای فضا می نامند. مانند آب وهوای زمین، آب و هوای فضا هم می تواند آرام یا وحشی باشد.
-آنچه که بین زمین و خورشید است تنها فضای خالی نیست. زمین واقعاً در داخل جو خورشید است و واقعاً در مقابل تشعشع و آب و هوای فضا آسیب پذیر است.
-سیستم زمین ما به خورشید وابسته است. هوا، آب، خشکی و زندگی ما همه از سوی خورشید تحت تأثیر قرار می گیرند.