معمولاً تیمی از نویسندگان گرد هم جمع می شوند تا ایده هایشان را درباره داستانی که قرار است انیمیشن شود بیان کنند. بعد از مدت زیادی که صرف جمع آوری فکرهای بکر می شود، تیم نویسندگان محدوده محتوای نهایی داستان ها را مشخص می کنند. سپس تهیه کنندگان انیمیشن هر داستان را به یک نویسنده یا گروه نویسندگان به خصوصی محول می کنند. بعد از آن که نویسنده خلاصه و طرح کلی یک داستان را آماده کرد، تنی چند از نویسندگان دیگر هم جمع می شوند تا درباره داستان بحث کنند. به این ترتیب همه مشکلات را تشخیص می دهند و لطایف جدیدی را پیشنهاد می دهند.
برخلاف نویسندگان برنامه های زنده تلویزیونی، نویسندگان فیلم های انیمیشن خیلی درباره مسایل اجرایی تولید نگرانی ندارند. “دیو کرینسکی” کارگردان اجرایی کارتون “پادشاه هیل” توضیح می دهد که در انیمیشن می توان مکان های زیادی داشت. بنابراین هنگام نوشتن فیلمنامه انیمیشن واقعاً خیلی درباره تولید فیزیکی کار نباید نگرانی داشت. به طور کلی اگر نویسنده بتواند چیزی را تصور کند می تواند آن را در نمایش انیمیشن هم نشان دهد.
منبع عکس:Fox Broadcasting Company
در یک نمایش زنده تلویزیونی، این که همه روبات ها و بیگانگان و کشتی های فضایی را برای نمایش دادن درست کرد و یا این که افسانه های علمی تخیلی را به نمایش درآورد گران تمام می شود و کاری پرهزینه است
همچنین کرینسکی می گوید که از انیمیشن لذت می برد چون در آن شخصیت های می توانند کارهایی را انجام دهند که هنرپیشه های واقعی موفق به انجامشان نمی شوند. در انیمیشن شما کمی بیشتر از نمایش های عادی تلویزیونی دستتان باز است.
اما بعضی شرایط هم بدتر از پخش زنده تلویزیونی است. مثلاً در این برنامه ها شما می توانید بشنوید که مخاطبان می خندند و به نتیجه زحمات نویسندگان و تولید کنندگان پاسخ می دهند در حالی که کار انیمیشن با تأخیر همراه است و نمی توان بازتاب آن را سریع دریافت کرد. دریافت نکردن پاسخ فوری باعث می شود تا نویسندگان و تولیدکنندگان خیلی به استعدادشان در زمینه کمدی متکی باشند تا فرایند تهیه انیمیشن طی شود. لازمه این کار هم انجام بسیاری از تجدیدنظرها و بازبینی ها در حین تهیه انیمیشن است.
منبع: http://entertainment.howstuffworks.com/tv-animation2.htm