روبات های آدمکش

آمریکا در حال حاضر در زمینه طراحی و ساخت روبات های نظامی پیشرو است. به ویژه در زمینه ساخت هواپیماهای بدون سرنشین که نمونه آنها تاکنون برای نظارت یا حمله به اهدافی در کشورهای پاکستان، افغانستان، یمن و بقیه کشورها مورد استفاده قرار گرفته اند. اما این هواپیماها از سوی اپراتورهای انسانی در پایگاه های زمینی کنترل می شوند و نمی توانند بی اختیار آدم بکشند.

روبات های کاملاً مستقلی که بتوانند خودبخود درباره تیراندازی تصمیم گیری کنند در 20 تا 30 سال آینده و حتی زودتر درست می شوند و توسعه می یابند.

سیستم های تسلیحاتی ای که نیاز اندکی به دخالت انسان دارند درحال حاضر موجودند.

به عنوان مثال سیستم شلیک فلنکس رتئون که در کشتی های نیروی دریایی ایالات متحده مورد استفاده قرار می گیرند قادر به جست و جوی آتش دشمن و نابودی پرتابه های دریافتی به صورت خود بخودی هستند.

X478 هم یک هواپیمای بدون سرنشین است که به گونه ای طراحی شده که می تواند بدون خلبان روی عرشه یک ناو هواپیمابر فرود بیاید و حتی در آسمان سوخت گیری کند.

چنان که گفته شد درحال حاضر هواپیماهای جنگی بدون سرنشین از راه دور و به وسیله خلبان کنترل می شوند. اما X478 را می توان در یک مأموریت جنگی به طور کامل به وسیله یک رایانه کنترل کرد. یک خلبان انسان مسیر پروازی را برای این هواپیما طراحی می کند و آن را به مسیرش می فرستد. یک برنامه رایانه ای هم آن را از یک کشتی به سوی هدفش هدایت می کند.

شاید نزدیک ترین ماشین به ماشین کشتار از نوع ترمیناتور که در فیلم های اکشن آرنولد شوارتزنگر به تصویر کشیده شده است روبات نظامی نگهبان سامسونگ باشد که در حال حاضر در کره جنوبی مورد استفاده قرار می گیرد. این روبات برای جایگزینی با نظامیان در منطقه غیرنظامی در مرز کره شمالی و کره جنوبی طراحی شده است.

این روبات می تواند فعالیت های غیرمعمولی انجام دهد از صحبت با مزاحمان گرفته تا تیراندازی در صورتی که در اختیار یک کنترل کننده انسانی قرار بگیرد.

ماشین های کاملاً خودکار با قابلیت پرواز و مستقل از نیروی انسانی می توانند انسان ها را از موقعیت های خطرناک نجات دهند. این روبات ها قادرند به طور خودبخود تصمیمات متنوعی بگیرند که یکی از آنها تمایز قایل شدن بین غیرنظامیان و افراد مسلح در منطقه جنگی است.

شماری از دولت ها شامل ایالات متحده آمریکا از حرکت در این مسیر هیجان زده اند. آنها خوشحالند که می توانند سربازان را از میدان نبرد خارج کنند و یا ماشین آلات را در میدان نبرد قرار دهند و در نتیجه تلفات را کاهش دهند.

اما کابوس ظهور این روبات ها به عنوان روبات های قاتل هم وجود دارد و بهترین راه برای پیشگیری از این کابوس اخلاقی منع جامع تولید و توسعه این سیستم ها ذکر می شود.

با این حال ظهور روبات های قاتل واکنشی در سطح عموم به وجود نیاورده در حالی که کارشناسان بر این باورند که این روبات ها چهره جنگ را به طور کامل تغییر می دهند.

آنها می گویند مشکلی که با دادن قدرت تصمیم گیری به روبات ها حتی پیچیده ترین آنها وجود دارد این است که مسیر شفافی در نحوه پاسخ گویی در قبال اشتباهات اجتناب ناپذیر وجود نخواهد داشت. اگر یک روبات قاتل اشتباه کند چه کسی پاسخ گو است؟ مشخص است که یک روبات نمی تواند پاسخگو باشد.

سازمان دیدبان حقوق بشر خطر استفاده از روبات های قاتل را واقعی می داند و بر لزوم توقف این روند پیش از این که دولت ها توسعه آنها را شروع کنند تأکید می کند.