اورانوس 21 ماه شناخته شده دارد. ستاره شناسان پنج تا از بزرگ ترین ماه های اورانوس را بین سال های 1787 و 1948 کشف کردند. عکس هایی که به وسیله وویجر2 در سال 1985 و 1986 گرفته شد، وجود ده ماه دیگر اورانوس را آشکار کرد. ستاره شناسان بعداً با استفاده از تلسکوپ های زمینی ماه های بیشتری را کشف کردند.
میراندا کوچک ترین ماه از پنج ماه بزرگ اورانوس، اشکال مشخصی در سطحش دارد که شبیه به هیچ شکل دیگری در منظومه شمسی نیست. این اشکال در واقع سه منطقه در اورانوس هستند. هر منطقه 120 تا 190 مایل یا 200 تا 300 کیلومتر عرض دارد. نواحی خارجی تر هر منطقه از شیارهای موازی و دره های تنگی تشکیل شده است که تا حوالی مرکز ماه ادامه پیدا کرده اند. اما در مرکز، شیارها و دره های تنگ به طور تصادفی مثل صلیب یکدیگر را قطع می کنند.