ترجمه: حمیده احمدیان راد
نظام فئودالی، نظامی است که برای توصیف دوره هایی از تاریخ برخی از کشورها به کار می رود. گاهی نیز بحث هایی درباره فئودال بودن یا نبودن این کشورها در مقاطعی از تاریخشان در می گیرد که نمونه آن برای کشور ما ایران است. اما نظام فئودالی به طور کلی و بدون بحث، برای توصیف شکل دولت و جامعه در اروپای قرون وسطی مورد استفاده قرار می گیرد.
اهدای زمین در ازای خدمت
مورخان می گویند پایه دولت و جامعه در اروپا در طول قرون وسطی، نظام فئودالی بود. یعنی جوامعی کوچک حول لرد محلی و ملک اربابی شکل می گرفت. لرد مالک زمین و هر آن چه در آن وجود داشت بود. وی امنیت و سلامت دهقانان را در ازای خدمتی که برایش انجام می دادند حفظ می کرد. همچنین لرد مالیات می داد و سرباز برای پادشاه فراهم می کرد.
در نظام فئودالی به افراد در ازای خدماتشان زمین اعطا می شد. این اهدای زمین از بالا شروع می شد. به این ترتیب که پادشاه زمینی را به یک بارون می بخشید به خاطر این که وی سربازانش را در اختیار شاه قرار داده بود. بارون می توانست دهقانان را برای کشت محصولات به کار بگیرد.
ملک اربابی
شریان حیاتی در قرون وسطی ملک اربابی بود. ملک اربابی به وسیله لرد محلی اداره می شد. او در یک خانه بزرگ و یا قلعه زندگی می کرد. مردم برای برپایی جشن ها و یا برای محافظت از خود در صورتی که مورد حمله قرار می گرفتند در ملک اربابی جمع می شدند. به این ترتیب یک روستای کوچک حول قلعه ای که دارای کلیسای محلی هم بود تشکیل می شد.
مزارع ارباب در نتیجه کار دهقانانی که در آن کار می کردند گسترش می یافت.
سلسله مراتب حکومتی در سیستم فئودالی
پادشاه– شاه بالاترین مقام سرزمین بود. پادشاه نمی توانست کل سرزمین را خودش کنترل کند، بنابراین آن را میان بارون ها تقسیم می کرد. درعوض، بارون ها متعهد می شدند به شاه وفادار باشند و سربازانشان را در اختیار او قرار دهند. هنگامی که پادشاهی درمی گذشت، نخستین پسر او تاج و تخت را به ارث می برد. در صورتی که یک خانواده برای مدتی طولانی در قدرت باقی می ماند، سلسله نامیده می شد.
اسقف– اسقف بالاترین مقام کلیسا در پادشاهی بود و منطقه ای به نام اسقف نشین را اداره می کرد. در قرون وسطی کلیسای کاتولیک در اکثر نقاط اروپا بسیار قدرتمند بود و این اسقف را نیز قدرتمند می کرد. به غیر از این کلیسا یک دهم 10 درصد را از همه مردم دریافت می کرد. این موضوع برخی از اسقف ها را خیلی ثروتمند می کرد.
بارون– بارون ها بر مناطق وسیعی از سرزمین به نام تیول حکم می راندند. آنها به طور مستقیم به پادشاه گزارش می دادند و بسیار قدرتمند بودند. بارون ها سرزمین هایشان را میان لردها تقسیم می کردند که ملک های اربابی خودشان را اداره می کردند. کار بارون ها حفظ ارتشی بود که در خدمت پادشاه بود. اگر بارون ها ارتش نداشتند، گاهی اوقات به جای آن به شاه مالیات پرداخت می کردند. این مالیات «پول سپر» نامیده می شد.
لردها– لردها املاک محلی را اداره می کردند. لردها شوالیه هم بودند و ممکن بود هر لحظه به وسیله بارون هایشان به جنگ فراخوانده شوند. لردها در زمین هایشان مالک همه چیز بودند. از محصولات و روستاها گرفته تا دهقانان.
دهقانان یا سرف ها
در قرون وسطی بیشتر مردم دهقان بودند. آنها زندگی سخت و خشنی داشتند. برخی از دهقانان آزاد بودند و می توانستند کسب و کار خودشان نظیر نجاری، نانوایی و آهنگری داشته باشند.
بقیه دهقانان بیشتر شبیه به برده بودند. آنها مالک هیچ چیز نبودند و به لرد محلی تعلق داشتند. این افراد 6 روز در هفته کار می کردند و اغلب به اندازه کافی مواد غذایی نداشتند تا زنده بمانند.
نکات جالب درباره نظام فئودالی قرون وسطی
•حدود 90 درصد مردم سرزمین به عنوان دهقان کار می کردند.
•دهقانان سخت کار می کردند و در جوانی می مردند. بیشتر آنها قبل از رسیدن به سن 30 سالگی مرده بودند.
•پادشاهان اعتقاد داشتند که حکومت «حق الهی» آنها است.
•لردها و بارون ها سوگند احترام و وفاداری به شاهانشان را می خوردند.
•لرد قدرت مطلق تیول یا ملک اربابی بود از جمله می توانست دادگاه برگزار کند و برای مجازات مجرمان تصمیم گیری کند.
منبع: http://www.ducksters.com/history/middle_ages_art_literature.php
مقاله مرتبط