ایران به طور کلی سرزمینی خشک و بری است. جز دامنه های مشرف به دریای خزر کوه های البرز و نیز دامنه های غربی کوهستان زاگرس که از بارش نسبتاً قابل توجهی برخوردارند، بقیه نواحی کشور کمابیش از این موهبت طبیعی محروم هستند و اغلب جزو خشک ترین نواحی کره زمین به شمار می آیند. حداکثر بارندگی در دامنه های شمالی البرز (استان گیلان) به حدود 2000 میلی متر در سال بالغ می شود. در خشک ترین نواحی که دشت های مرکزی و شرقی کشور هستند هم میزان بارندگی از 100 میلی متر تجاوز نمی کند.
به طورکلی آب و هوای ایران از جبهه های غربی یا مدیترانه ای متأثر است. منتها جبهه های بارش زای غربی به دلیل برخورد با ارتفاعات غرب کشور تغییر مسیر می دهند و به سوی شمال شرقی منحرف می شوند و در نتیجه بارش خود را به استان های آذربایجان و اردبیل و دامنه های شمالی کوه های البرز فرو می ریزند و درون بوم ایران را از نعمت بارندگی محروم می کنند.
به جز نواحی مرطوب و نیمه مرطوب که همان دامنه های شمالی البرز و دامنه های غربی زاگرس هستند، هوای بیشتر نواحی کشور در پایان فصل بهار رو به خشکی می رود و فصل خشک و گرم نواحی درونبومی آغاز می شود. این فصل گاهی تا میانه های فصل پاییز ادامه می یابد. از آن به بعد ارتفاعات البرز و زاگرس و دیگر بلندی های قابل توجه کشور، آرام آرام از برف سفیدپوش می شود و به دنبال آن ریزش زمستانی که بیشتر به صورت برف است، آغاز می شود. به این ترتیب بیشتر نواحی کشور به غیر از دشت خوزستان و نوار ساحلی خلیج فارس و دریای عمان در برف و یخبندان فرو می رود.
منبع: گیتاشناسی ایران- جلد سوم- دایره المعارف جغرافیای ایران- نوشتهمهندس عباس جعفری- چاپ اول 1379- طرح تهیه، لیتوگرافی و چاپ از مؤسسه جغرافیایی و کارتوگرافی گیتاشناسی.