آیا می توان مریخ را به سیاره ای قابل سکونت تبدیل کرد؟

مریخ

حمیده احمدیان راد

مریخچند سال پیش ستاره شناسی به نام کریس مک کی پیش بینی کرد پمپ گازهای گلخانه ای به مریخ می تواند شرایط این سیاره را مشابه زمین کند. به عبارتی چیزی که برای یکی سم است برای دیگری اکسیر به شمار می رود.

به این ترتیب با به کارگیری تنظیمات جدید در مریخ، دمای این سیاره تا اندازه ای افزایش می یابد. به دنبال آن کلاه های قطبی ذوب و گازها از خاک آزاد می شوند. در نتیجه آب و هوای مریخ تقریباً به گرمی زمین می شود.

کریس مک کی دانشمند ناسا و همکارش رابرت زوبرین سه راه را برای تغییر وضعیت مریخ پیشنهاد دادند. راه اول ساخت آینه های بزرگ با قطر بیش از سه هزار کیلومتر بود تا انرژی خورشید بر روی مریخ متمرکز و دی اکسید کربن منجمد موجود در قطب های مریخ ذوب و جو مریخ ضخیم شود.

راه دوم تولید مصنوعی گازهای گلخانه ای است. برای این کار لازم است کارخانه هایی در مریخ احداث شود که کلروفلوروکربن تولید و آن را به سوی جو آزاد کنند.

روش سوم کوبیدن سیارک های غنی از آمونیاک به مریخ است. این کار مقدار زیادی انرژی آزاد می کند. به این ترتیب تریلیون ها تن یخ ذوب می شود و دمای مریخ به سطحی می رسد که برای دهه ها امکان حیات بر روی آن به وجود می آید. در نهایت همه چیز برای این که مریخ به سیاره ای قابل سکونت تبدیل شود به وجود می آید.

استفاده از آینه ها به تنهایی قادر است اثر گلخانه ای مریخی ایجاد کند. این در حالی است که استفاده از سیارک های غنی از آمونیاک معادل بمباران مریخ با مواد منفجره 70 هزار مگاتنی است. درنتیجه مک کی و زوبرین نتیجه می گیرند ایجاد کارخانجاتی که گازهای گلخانه ای تولید می کنند در کنار آینه ها، شاید راه حل بهتری برای تغییر شکل مریخ باشد.

پله اول برای تغییر شکل مریخ ایجاد کارخانجات گازهای گلخانه ای با انرژی هسته ای است که گازها را از خاک مریخ استخراج و آن را به سوی جو آزاد کند. مک کی و زوبرین باور دارند که این کار مستلزم ایجاد زیرساخت های صنعتی بر روی مریخ است که به وسیله چند هزار نفر و با بودجه چند میلیارد دلاری حمایت شود.

هنگامی که دمای مریخ بالا می رود، جو آن ضخیم می شود، میزان تابش در سطح آن کاهش می یابد و آب شروع به جریان یافتن می کند. از نظر مهندسی ژنتیک گیاهان می توانند شروع به ایجاد یک جو غنی از اکسیژن کنند. مک کی و زوبرین حدس می زنند که با فناوری های کنونی، انسان ها می توانند حدود نه صد سال بدون حفاظ در هوای آزاد راه بروند.

http://blogs.scientificamerican.com/observations/2011/06/09/what-would-happen-if-earth-and-mars-switched-places

 

Leave a Comment

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

To top