بیشتر فضاپیماها به خاطر نوع سوختی که مصرف می کنند ظرفیت فعالیت محدودی دارند. فضاپیماها با رفتن به مکان هایی مثل سیارک ها و سپس برگشت به زمین نیروی محرکه شان را مصرف می کنند و به همین دلیل سفر آنها گران تمام می شود. درنتیجه محققان در جست وجوی راه های جدید و بهتری هستند تا فضاپیماها را مدت طولانی تری در حال حرکت نگه دارند. بادبان خورشیدی جاذبه زیادی برای محققان دارد چراکه با استفاده از آفتاب خودش به صورت یک نیرو محرکه کار می کند و هرگز نگرانی ای بابت تمام شدن سوخت آن وجود ندارد.
فضاپیمایی که با یک بادبان خورشیدی کار می کند درست مثل قایقی است که با بادبان پارچه ای به پیش رانده می شود. بادی که به قایق می وزد متشکل از مولکول های هوا است، در حالی که در مورد فضاپیما، باد متشکل از فشار ناشی از تابش و تشعشعات خورشید است.
در هر دو مورد، بادبان های بزرگتر شما را سریع تر می راند، و با هوشمندانه عمل کردن در رابطه با این که بادبان ها کجا واقع شده اند، شما می توانید تقریباً در هر مسیری که می خواهید سفر کنید. بزرگ ترین تفاوت بین بادبان قایق و بادبان خورشیدی مقیاس آنها است. چراکه فشار تابش خورشید برخلاف فشار باد زیاد نیست و به بادبان بزرگی نیاز است تا فضاپیما به همه جا برود. قرار است ناسا در سال 2014 بزرگ ترین بادبان خورشیدی ای که تا به حال ساخته شده را به فضا بفرستد. اندازه این بادبان یک سوم هکتار است اما 5 میکرون ضخامت دارد و وزن آن تنها 35 کیلوگرم است و هنگامی که تا بخورد تقریباً به اندازه یک ماشین ظرفشویی می شود. این بادبان وقتی به فضا ارسال می شود خودبه خود باز می شود و البته مهم ترین بخش داستان نیز باز شدن این بادبان در فضا است. اگر همه چیز به خوبی پیش برود این بادبان سه میلیون کیلومتر از زمین فاصله خواهد گرفت.
البته اگر شما یک بادبان بزرگ داشته باشید باز هم نمی توانید به آن شتاب بدهید تا سریع حرکت کند. اما این واقعاً اهمیت ندارد. اگر بتوانید یک بادبان را به نحوی مدیریت کنید که به طور مداوم فقط به اندازه یک میلی متر در ثانیه شتاب بگیرد بعد از 12 روز با سرعت 2300 مایل در ساعت سفر می کنید و هیچ سوختی مصرف نمی کنید و فقط از انرژی خورشید استفاده می کنید.