در ابتدا 10 اسید آمینه بر روی زمین وجود داشته که در یک محیط با نمک بالا پروتئین هایی را تشکیل می دهند.
این پروتئین ها بین 3.5 تا 3.9 میلیارد سال پیش قابلیت فعالیت های متابولیک را برای اولین موجودات زنده ای که بر روی این سیاره ظاهر شدند به وجود آوردند. اولین موجودات زنده میکروسکوپی بوده اند و ساختارهایی سلول مانند با قابلیت تکثیر و تطبیق با شرایط محیطی را داشته اند.
نحوه ورود اجزای مورد نیاز برای آغاز حیات
به طورکلی این ایده ای پذیرفته شده است که برخی از اجزای مهم مورد نیاز برای به وجود آمدن حیات به واسطه بمباران شهاب سنگ ها به زمین وارد شده اند. اما چگونه این اجزا سنگ های بی جان اولیه را به بلوک های ساختمانی حیات تبدیل کرده اند؟
یک توضیح ارایه شده این است که ماده ای شیمیایی مشابه آنی که در حال حاضر در تمام سلول های زنده وجود دارد و برای تولید انرژی حیاتی محسوب و باعث دمیدن حیات می شود با شهاب سنگ وارد زمین شده است. شهاب سنگ های حاوی مواد معدنی فسفری در استخرهای اسیدی داغ مایع در اطراف آتشفشان ها فرود آمده اند. این مواد شیمیایی فسفری غیرمعمول می تواند زمینه به وجود آمدن انرژی مورد نیاز برای ایجاد حیات بر روی زمین را به وجود آورده باشد و سپس حیات در تمام زمین توسعه یافته است.
دانشمندان می گویند حیات بر روی زمین انرژیش را از فرآیندی به نام chemiosmosis به دست آورده که در آن ماده شیمیایی به نام آدنوزین تری فسفات (ATP)، باتری شیمیایی قابل شارژی را برای ایجاد حیات به وجود آورده است. این ماده برای آزاد شدن انرژی مورد نیاز برای به راه انداختن واکنش های حیات و یا سوخت و ساز تجزیه شده و دوباره تشکیل می شود. بعید است که آنزیم های پیچیده مورد نیاز برای ایجاد و شکستن ATP در هنگام تشکیل حیات بر روی زمین وجود می داشته باشد.