حمیده احمدیان راد
کمبود آهن و برخی ریزمغذی ها در بدن یک معضل بهداشتی عمده در بیشتر کشورهای جهان به شمار می آید. ریزمغذی ها شامل روی، ریبوفلاوین، منیزیوم، آهن، ید، ویتامین های آ، ای، ب شش، ویتامین سی و دی هستند که در اعمال حیاتی موجودات زنده تأثیر می گذارند و عدم دریافت آنها زندگی فرد و جامعه را در معرض خطر قرار می دهد.
دفتر تغذیه وزات بهداشت آثار بهداشتی نبود ریزمغذی ها را عامل پایین آمدن ایمنی، افزایش ابتلا به عفونت، عواقب مرگ مادران، افزایش نیاز برای مراقبت از کودکان نارس و افزایش آسیب پذیری اعلام می کند. از نظر اقتصادی هم از دست دادن ساعات کاری، کاهش ظرفیت کاری، کاهش درآمد خانوار، تأثیر کاهنده بر اقتصاد ملی، افزایش هزینه مراقبت بهداشتی، افزایش هزینه نگهداری، افزایش هزینه آموزشی از عواقب کمبود ریزمغذی هاست.
آمارها حاکی از آن است که کمبود ید تا ۱۳ نمره و کمبود آهن ۹ نمره از ضریب هوشی کودکان می کاهد. به دلیل اهمیت ذی ها از سال ۱۹۳۳ در آمریکا و انگلیس، آهن و ویتامین دی به ید اضافه می شود. اضافه کردن ید به نمک از ۱۵۰ سال پیش در فرانسه آغاز شد و از سال ۱۹۳۰ در دانمارک ویتامین آ به مارگارین اضافه می شود. از سال ،۱۹۴۱ در آمریکا ویتامین های B1و B2 به آرد اضافه می شود. از سال ۱۹۷۴ نیز ویتامینA در آمریکای مرکزی به شکر اضافه می شود.
ایرانیان هم علاوه بر آهن از کمبود ریزمغذی های دیگر رنج می برند.
یکی از کارشناسان معاونت غذا و داروی دانشگاه علوم پزشکی ایران می گوید: «به طور کلی تغذیه در کشور ما مناسب نیست و ایرانیان به خاطر تنوع کم غذایی، ویتامین ها و املاح را به میزان کافی دریافت نمی کنند و به اندازه کافی هم گوشت مصرف نمی کنند. در قدیم مردم ظروف ساخته شده از آهن و روی و مس مصرف می کردند که موجب می شد این عناصر به بدن برسد ولی در حال حاضر از این ظروف هم استفاده نمی کنند.