محمدرضا کریمی
حدود 60 درصد منیزیم بدن در استخوان ها و دندان ها و حدود 40 درصد آن در عضلات و ارگان ها و حدود یک درصد منیزیم هم در مایعات خارج سلولی وجود دارد. برای کسب اطلاع درباره مایعات بدن اینجا را کلیک کنید.
منیزیم در تشکیل استخوان ها و دندان ها، فعال کردن بیش از 300 آنزیم و انتقال تحریکات عصبی و انقباضی عضلات نقش دارد.
وجود منیزیم برای تبدیل ویتامین دی در هنگام کمبود انعقاد خون مهم است. مهم ترین نقش منیزیم در بیماری های قلبی عروقی است. منیزیم در پایین آوردن فشار خون مؤثر است. بر عکس کلسیم که باعث انقباض عضلات می شود، منیزیم منبسط کننده عضلات است.
متابولیسم
منیزیم در تمام طول روده کوچک جذب می شود. ویتامین دی جذب آن را افزایش می دهد.
محل ذخیره منیزیوم در استخوان ها است، کلیه ها دفع منیزیم را به عهده دارند.
میزان توصیه شده دقیقی در مورد منیزیم وجود ندارد.
منابع منیزیم
منیزیم در کلروفیل گیاهان وجود دارد. پس گیاهان سبز تیره منبع غنی آن هستند. غلات کامل منیزیم دارند. اما با تصفیه شدن از آن جدا می شود. حبوبات و مغزها از دیگر منابع غنی منیزیم هستند. آب سخت نیز که برای تهیه غذا یا نوشیدن به کار می رود، می تواند منبع منیزیم باشد. مقادیر اضافی کلسیم می تواند باعث بروز علایم کمبود منیزیم شود.
کمبود منیزیم به صورت عوارضی مانند بی اشتهایی، ضعف عضلانی، اختلال در رشد، تحریک پذیری عصبی و آشفتگی های روانی و اختلالات قلبی-عروقی بروز می کند. عواملی مانند فقر غذایی از عوامل کم رسیدن منیزیم به بدن هستند. عواملی مثل استفراغ، اسهال و اختلال در جذب هم باعث از دست دادن منیزیم می شوند. این عوامل کمبود منیزیم ایجاد می کنند. بعضی از بیماری ها نیز مثل اختلالات کلیوی، سوء جذب، دیابت، استرس بعد از جراحی و راشیتیسم مقاوم به ویتامین دی موجب کمبود ثانویه منیزیم می شوند.
منبع: دانشگاه علمی کاربردی، استاد: دکتر علی کشاورز، با همکاری آزاده نجارزاده، استاد و مدیر گروه تغذیه و بیوشیمی دانشگاه علوم پزشکی تهران، کارشناس ارشد رشته علوم بهداشتی در تغذیه.