موشک ها موتورهایی هستند که نسبت به هر نوع موتور دیگری نیروی بیشتری تولید می کنند. یک موشک می تواند حدود سه هزار برابر موتور یک ماشین در شرایطی که ابعادشان با هم برابر است نیرو تولید کند.
بیشتر موشک های امروزی با سوزاندن سوخت نیرو تولید می کنند. این موشک ها، موشک های شیمیایی نامیده می شوند. موشک ها ترکیبی از مواد شیمیایی به نام پیشران یا propellant را می سوزانند. پیشران موشک از یک سوخت مثل بنزین، کروزن kerosene یا هیدرو‍ژن مایع و ماده ای که اکسیژن را تآمین می کند ساخته شده است. تأمین اکسیژن موجب می شود سوخت بسوزد و به موشک اجازه می دهد که در فضا کار کند. یعنی جایی که هیچ هوایی وجود ندارد.
یک موشک شیمیایی سوخت را در یک محفظه سوخت یا احتراق می سوزاند. سوزاندن، گازی را ایجاد می کند که به سرعت منبسط یا پخش می شود. گاز در همه جهات در داخل موشک منتشر می کند. به هرصورت گازی که به عقب موشک جریان می یابد از میان یک دهانه بیرون می رود. این گاز فرار موشک را رو به جلو هل می دهد.
بیشتر موشک های فضایی دو یا سه بخش دارند که مرحله نامیده می شود. این موشک ها، موشک های چند مرحله ای نامیده می شوند.
هر مرحله یک موتور موشک و پیشران دارد. مرحله اول بالابرنده booster نامیده می شود که موشک را پرتاب می کند. بعد از این که مرحله اول بیشتر سوختش را می سوزاند، موشک این بخش را می اندازد و مرحله دوم را مورد استفاده قرار می دهد. موشک به این ترتیب هر مرحله را بعد از دیگری مورد استفاده قرار می دهد.
موشک های چند مرحله ای برای پروازهای طولانی نزدیک زمین و پروازهای به سوی فضا مورد استفاده قرار می گیرند.
آنها می توانند نسبت به موشک هایی که تنها یک مرحله دارند به سرعت های بالاتری برسند. زیرا وزن این موشک ها با افتادن مرحله ها پس از تمام شدن پیشرانشان افزایش می یابد. یک موشک سه مرحله ای می تواند حدود سه برابر سریع تر از یک موشک یک مرحله ای که همان مقدار سوخت را حمل می کند حرکت کند.