در نقطه حضیض خورشیدی (پری هلیون)، یک سیاره در مدار بیضی شکلش به دور خورشید، در نزدیک ترین مکان به خورشید قرار می گیرد. برای یک سیاره، ستاره دنباله دار و یا دیگر اجرام آسمانی حرکت کردن به دور خورشید در یک مدار بیضی شکل انجام می گیرد و به این ترتیب فاصله بین جسم و خورشید در سراسر مدار تغییر می کند.
در مدار بیضی شکل یک سیاره، نقطه حضیض خورشیدی، نزدیک ترین فاصله آن سیاره از خورشید است
در این شرایط نزدیک ترین موقعیت، یعنی کوتاه ترین فاصله بین خورشید و زمین، به عنوان نقطه حضیض خورشیدی شناخته می شود. (per در یونانی به معنی نزدیک و helios به معنی خورشید است.)در این نقطه در مدار، سیاره با حداکثر سرعتش حرکت می کند (قانون دوم کپلر). حضیض خورشیدی به طور خاص در مورد مدارهای حول خورشید به کار می رود ولی درواقع نقطه حضیض در هر مدار معمولی بیضی شکلی که در آن یک جسم کوچک تر به دور یک جسم بزرگ تر می گردد وجود دارد.
برای به طور کامل مشخص کردن موقعیت یک سیاره، بحث نقطه حضیض خورشیدی به عنوان یکی از عناصر (پایه های) مدار مورد نیاز است.
در یک میدان گرانشی (جاذبه ای) قوی، محل نقطه حضیض خورشیدی ممکن است به طور پیاپی روی مدارها جلوتر برود. در منظومه شمسی، این امر را می توان در مدار سیاره تیر (عطارد) مشاهده کرد که آزمون مهمی برای قانون نسبیت عام محسوب می شود.