ابر اورت ابر جوی بسیار ضخیمی است که دور منظومه شمسی ما را احاطه کرده است. این ابر در فاصله 30 تریلیون کیلومتری (18 تریلیون مایلی) از خورشید قرار دارد. فرض وجود این ابر برای اولین بار در سال 1950 به وسیله ستاره شناس آلمانی جان اورت مطرح شد. فاصله بسیار دور ابر اورت باعث شده دانشمندان فکر کنند این ابر درحاشیه منظومه شمسی قرار دارد. جایی که مدارهای فیزیکی مربوط به خورشید و تأثیر جاذبه ای خورشید پایان می یابد.
ابر اورت از میلیاردها جسم یخی تشکیل شده که همه در مدار حرکت می کنند. عبور اتفاقی ستاره ها مدار یکی از این اجسام را به هم می ریزد و باعث می شود که به عنوان یک شهاب سنگ با دوره بلند به منظومه شمسی داخلی بیاید.
ستاره های دنباله داری که از نزدیکی خورشید عبور می کنند از میان دو گروه از ستاره های دنباله دار می آیند. دسته ای از کمربندی به شکل دیسک می آیند. این دسته شامل ستاره های دنباله داری هستند که در مدتی کمتر از 200 سال به دور خورشید می گردند. این کمربند که کمربند کوییپر نام دارد، فراتر از مدار سیاره کوتوله پلوتون است. گروه دیگر از ابر اورت می آیند که بسیار دورتر از مدار پلوتون است و ستاره های دنباله داری که مدت طولانی تری طول می کشد تا مدارشان را کامل کنند را شامل می شود
اجرام با دوره مداری طولانی که از ابر اورت می ایند فقط یک بار در منظومه شمسی دیده می شوند. برعکس اجرام با دوره کوتاه مداری که از منطقه ای فراتر از نپتون و پلوتون به نام کمربند کوییپر می آیند (این کمربند نسبت به ابر اورت خیلی به ما نزدیک تراست) کمتر از 200 سال طول می کشد که حول خورشید بگردند. اجرام آسمانی با دور مداری کوتاه در امتداد همان صفحه مداری که بیشتر سیاره ها در آن می گردند حرکت می کنند.
اشیای داخل ابر اورت گاهی ده ها میلیون کیلومتر از هم فاصله دارند، نیروی جاذبه خورشید بر آنها کم است و بنابراین خیلی ضعیف به سمت خورشید کشیده می شوند. به خاطر همین اگر ستاره ای از کنارشان عبور کند یا نیروهای دیگری بر آنها وارد شود، آماده اند که به منظومه شمسی داخلی بیایند و یا به فضای خارج از منظومه شمسی بروند. این وضعیت به ویژه در رابطه با اجسامی که در حاشیه خارجی تر ابر اورت هستند بیشتر صادق است.
لبه خارجی تر ابر اورت ممکن است 1000 برابر دورتر از مدار پلوتون باشد
نیروهای بین مولکولی داخل خود ابر اورت هم مدارهای اجسام را تحت تأثیر قرار می دهد. یک ابر مولکولی بسیار بزرگ حتی از خورشید هم جرم بیشتری دارد. این ابر اندوخته ای از هیدروژن سرد دارد و محل تولد ستارگان و منظومه های شمسی است. این اجرام تقریباً هر 300 تا 500 سال به ندرت به هم برخورد می کنند. اما موقعی که به هم برخورد می کنند می توانند در داخل ابر اورت دوباره توزیع شوند.
جرم تمام اجرام داخل ابر اورت 40 برابر جرم زمین تخمین زده می شود.
مکان قرار گیری این اجرام و فاصله شان از خورشید با هم فرق دارد و همین دلیل وجود تفاوت شیمیایی بین ترکیبات این اجرام را توضیح می دهد.