جو نپتون از 74 درصد هیدروژن، 25 درصد هلیوم و حدود یک درصد متان تشکیل شده. جو نپتون با گوشته (mantle) سیاره با هم تداخل پیدا می کنند.
جو نپتون ابرهای یخی و توفان های بی شماری دارد. نپتون با لایه های ضخیمی از ابرهایی که به سرعت حرکت می کنند، احاطه شده.
به خاطر بادهای وحشتناکی که در سراسر سیاره نپتون می وزد، شکل ابرها به سرعت تغییر می کند.
بادها این ابرها را با سرعت های بالای 700 مایل در ساعت (1100 کیلومتر در ساعت) می رانند. نپتون سریع ترین بادها را در منظومه شمسی دارد.
ابرهایی که نسبت به بقیه ابرها از سطح نپتون دورترند، بیشتر از متان منجمد شده تشکیل شده اند. دانشمندان باور دارند که ابرهای تیره تر نپتون که در زیر ابرهای متان هستند، از سولفید هیدروژن تشکیل شده اند.
ابرهای آبی درخشانی که سیاره نپتون را احاطه کرده اند بیشتر حاوی متان یخ زده هستند. بادهایی که این ابرها را حرکت می دهند ممکن است سرعتی بیشتر از 700 مایل (1100 کیلومتر) در ساعت پیدا کنند. عکس از سایت ناسا
ذرات یخی متان موجود در بخش های خارجی تر جو نپتون، رنگ آبی ژرف و عمیقی به نپتون می دهد. چون که متان نور قرمز را جذب می کند و در نتیجه نور آبی غالب می شود.
نقطه تاریک بزرگ
در سال 1989 مأموریت فضاپیمای وویجر2 نشان داد که نپتون منطقه ای تاریک دارد که از جرم های گازی به شدت چرخانی مشابه تندباد تشکیل شده. این منطقه، نقطه تاریک بزرگ نامیده می شود که مشابه نقطه قرمز بزرگ مشتری است.
وویجر2 سرعت بادها را نزدیک این نقطه حدود 1500 مایل در ساعت (2400 کیلومتر در ساعت) اندازه گیری کرد.
اما در سال 1994 تلسکوپ فضایی هابل مشخص کرد که نقطه تاریک بزرگ ناپدید شده. به این ترتیب معلوم می شود این تندبادها که گاهی وسعتی به اندازه زمین پیدا می کنند، اندازه و شکل و محل قرارگیری مختلفی دارند و گاهی هم ناپدید می شوند.
مقالات مرتبط: