تاریخ ستاره شناسی، مطالعه تلاش های نوع بشر برای درک آسمان ها است. همه مردم در طول تاریخ به خورشید، ماه، سیارات، ستارگان و پیچیدگی حرکتشان نگاه کرده و از آن تعجب کرده اند.
تفسیرها در این زمینه میان فرهنگ های مختلف بسیار متفاوت بوده. اما اغلب آسمان به عنوان خانه خدایان و جایی که انسان ها هرگز نمی توانند آن را لمس کنند در نظر گرفته می شده است. در نظر گرفتن ستارگان و سیارات به عنوان اشیای فیزیکی که از قوانین قابل فهم اطاعت می کنند از خاورمیانه شروع شد (و تا حدودی در چین) و ز آن جا به فرهنگ هایی که میراث بر روشنفکری یونانیان بودند وارد شد.
تولد دیدگاه های جدید درباره آسمان به ابتدای قرن 17 برمی گردد. موقعی که گالیله برای اولین بار تلسکوپی ابداع کرد و آن را به سوی آسمان ها گرداند و جهان را به شکل حقیقی و درست دید.
با نیوتن انقلابی در فیزیک برپا شد. او پی برد که ستارگان فقط خورشیدهایی هستند و همه از همان قوانین فیزیکی که روی زمین صادق است پیروی می کنند. در ابتدای قرم بیستم مطالعه جزء به جزء هرچیزی در آسمان به موضوعی بدل شد که عده زیادی آن را تعقیب می کردند. تاریخ ستاره شناسی شاهد همه این پیشرفت ها است.
ستاره شناسان قدیمی زیادی از بسیاری از فرهنگ ها در سراسر دنیا وجود دارند. اسامی بسیاری از آنها در طول زمان از بین رفته. برای مثال ما نمی دانیم که چه کسی و چه موقعی تشخیص داد سیارات با ستارگان فرق دارند. چه بسا، بیشتر مردم قدیم ستاره شناس بودند. چون همه زیر آسمان های تاریک بدون مزاحمت نور شهر زندگی می کردند و همه چیز را عجیب می دیدند. نام های ستاره شناسان مصری، مایایی و غیره گم شده. حتی اگر ما بعضی از نتایج کارهای آنها را بدانیم.
شناخته شده ترین ستاره شناسان آنهایی هستند که با استنتاج های علمی جدید گره خورده اند. برای مثال هیپارکوس (یونانی مربوط به قرن سوم پیش از میلاد)، اعتدال ها (برابری شب و روز) را کشف کرد. بطلمیوس (یونانی در اسکندریه 100 سال بعد از میلاد) سیستم زمین مرکزی سیارات را به طور سیستماتیک ارایه کرد، کپرنیک (لهستانی قرن 16) سیستم خورشید مرکزی را پیشنهاد داد، کپلر (اهل چک قرن 17) قوانین جزء به جزیی در مورد حرکت سیارات مطرح کرد، گالیله (ایتالیایی ابتدای قرن 17) کشف های بزرگی با تلسکوپش انجام داد، نیوتن (انگلیسی آخر قرن 17) قوانین پایه ای فیزیک را کشف کرد که به ما اجازه می دهد تا نظام جهان هستی را بفهمیم و ادوین هابل (آمریکایی مرگ در 1940) کسی بود که کشف کرد جهان در حال گسترش است. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره مؤثرترین نظرات در علم ستاره شناسی اینجا را کلیک کنید.
تاریخچه ابزار ستاره شناسی
تاریخ ستاره شناسی بسیار طولانی است و ستاره شناسی به وسیله همه فرهنگ ها تعقیب شده. پیش از کشف تلسکوپ تنها ابزار مشاهده ای که مردم به کارمی بردند چشم انسان بود که شاید با ابزارهای مشاهده متنوعی همراه می شد. تیکو براهه (دانمارکی آخر قرن 16) از تیوب بلندی استفاده می کرد. بطلمیوس موقعیت سیاره را با توجه به ستارگان یادداشت می کرد.
بعد از اختراع تلسکوپ کشش روبه رشدی به تلسکوپ های بزرگ تر و بزرگ تر پیدا شد. در حدود اوایل قرن 19، ابزارهای مختلفی مثل میکرومترها و طیفومترها ساخته شدند تا اندازه گیری های همراه با جزییاتی از نوری که از ستارگان می آید انجام دهند. با شروع قرن بیستم تصاویر فوتوگرافیک و سپس دوربین CCD، با حساسیتشان انقلابی در زمینه ستاره شناسی بر پا کردند.