سطح تیر (عطارد) خیلی شبیه به سطح ماه است. سطح تیر شش درصد نوری را که از خورشید به آن می رسد بازتاب می دهد. یعنی همان میزان نوری را که ماه بازتاب می دهد. تیر مثل ماه با یک لایه باریک از مواد معدنی به نام سیلیکات ها که به شکل ذرات ریزی هستند پوشیده شده. تیر همچنین دشت های صاف و پهنی دارد. صخره های بسیار شیب دار و حفره های عمیق زیادی نیز دارد.
سطح تیر شامل مناطق حفره دار و دشت های صاف است
از این نظر هم شبیه به ماه است. حفره ها (چاله ها) موقعی شکل گرفته اند که شهاب سنگ ها یا ستاره های دنباله دار کوچک به سیاره برخورد کرده اند. جو تیر آن قدر ضخیم نیست که سرعت شهاب سنگ ها را کم کند و یا آنها را با اصطکاک بسوزاند.
کالوریس بیسین (Caloris Basin) بزرگ ترین چاله تیر است و حدود 800 مایل یا 1300 کیلومتر قطر دارد.
بعضی از صخره ها یا قطعه های آویزان تیر صدها مایل درازا و یک مایل بلندی دارند. این ها در اثر به هم فشردگی و انقباض اولیه پوسته شکل گرفته اند.
بعد از نیم میلیارد سال که از زمان تشکیل تیر گذشت، این سیاره سرد شد و شعاع آن یک تا دو کیلومتر کوچک شد. در نتیجه پوسته خارجی به هم فشرده شد و به قدر کافی قوی شد تا از رسیدن گدازه به سطح جلوگیری کند و بنابراین دوره زمین شناسی تیر به پایان رسید.
بیشتر چاله های روی ماه به نام نویسندگان، موسیقیدانان، نقاشان و هنرمندان نام گذاری شده است.
مقالات مرتبط: