خفاش ها به منظور حرکت کردن و تعیین مسیر و شکار حشرات به عنوان غذا در تاریکی مطلق، یک سیستم بیش از 60 میلیون ساله گذشته دارند که بر هر سیستم ناوبری ای که تاکنون به وسیله فناوری تولید شده برتری دارد. با فریاد زدن در فرکانس های مافوق صوت (معمولاً بالای 20 کیلوهرتز)، خفاش ها می توانند صداهای منعکس شده از اشیاء اطرافشان را تشخیص دهند و آنها را به صورت «تصویر صوتی» تفسیر کنند. این خیلی موضوع پیچیده ای است که آنها می توانند در سرعت های بالا پرواز کنند و در مسیرشان از همه موانع اجتناب کنند ، آنها حتی می توانند حشرات کوچک را از چند متری تشخیص دهند.
بانگ ها و صداهای مافوق صوتی که در حنجره خفاش ها تولید می شود، برای محیط اطرافشان مناسب است و برای پیدا کردن غذا کارآمد و دقیق است. این بدان معنی است که انواع مختلفی از مکان یابی ها را با استفاده از انعکس صداها مطابق با مقتضیات زیستگاه های متفاوتی که دارند انجام دهند. (مکان یابی با استفاده از انعکاس صدا عبارت از یک سیستم حسی در جانوران مشخصی مثل خفاش ها و دلفین ها است. براساس این سیستم آنها معمولاً صداهایی از خودشان خارج می کنند و و انعکاس این صداها را برای تعیین مسیر و فاصله اشیا تفسیر می کنند.)
سپس خفاش ها این صداهای مافوق صوت را به شنیداری تبدیل می کنند.
سپس خفاش ها این صداهای مافوق صوت را به شنیداری تبدیل می کنند.