حمیده احمدیان راد
فضانورد به خلبانی که فضاپیما را هدایت می کند یا در فضاپیما کار می کند گفته می شود.
فضانوردی که خلبان فضاپیما است، پیش از این که آموزش خلبانی فضاپیما را شروع کند، باید تجربه بیش از 1000 ساعت پرواز با هواپیما را داشته باشد.
همچنین فضانوردان باید دست کم سه سال تجربه در کاری که قرار است در فضاپیما انجام دهند را داشته باشند. فضانوردان از فضاپیما مراقبت می کنند، آزمایشاتی انجام می دهند، ماهواره ها را پرتاب می کنند و در فضا راه می روند.
بعضی وقت ها ناسا (سازمان هواپیمایی و فضایی آمریکا) فضانوردانی را به عنوان متخصصان به اصطلاح بار مفید (Payload Specialist) انتخاب می کند. متخصصان بار مفید فضانوردان آموزش دیده ای هستند که مسئولیت رسیدگی به تجهیزات بسیار پیچیده و یا طبقه بندی شده در داخل یک شاتل فضایی و انجام آزمایش ها در فضا را به عهده دارند.
فضانوردان در مرکز فضایی لیندن B جانسون ناسا در هوستون تگزاس درباره علم ردیابی فضاپیما و موضوعات دیگر آموزش می بینند. همچنین به آنها آموزش پرواز داده می شود. افراد متخصصی که در مأموریت ها شرکت می کنند خلبان نیستند، اما یاد می گیرند که هواپیماها چگونه کار می کنند و مقداری هم تمرین پرواز می کنند.
همه فضانوردان مهارت های زنده ماندن را نیز می آموزند. آنها لازم است بدانند که اگر فضاپیما در دریا یا در یک منطقه مشکل برای فرود آمدن، فرود آید چه کاری باید انجام دهند. همچنین فضانوردان آموزش هایی برای مأموریت هایشان می بینند. آنها درباره فضاپیما و تجهیزاتش مطالعه می کنند.
البته در کنار این آموزش ها درباره اثرات سفرهای فضایی بر فضانوردان هم تحقیق می شود. ناسا بودجه ای را برای مطالعه خطرات بالقوه سفر به فضا اختصاص داده است. تحقیقات گذشته اثرات بالقوه پرتوهای کیهانی، به ویژه در ابتلا به سرطان و مشکلات بالقوه سیستم های قلبی عروقی و عضلانی را بررسی کرده است.