کبوترهای خانگی معمولاً صدها کیلومتر و حتی گاهی هزار کیلومتر پرواز می کنند و از خانه شان دور می شوند و بعد دوباره به لانه شان برمی گردند. کار مسیریابی آنها شاهکاری شگفت انگیز است. در حالی که نظریه های بسیار زیادی درباره این که آنها چگونه کار مسیریابی را انجام می دهند وجود دارد اما بهترین توضیحی که تاکنون ارایه شده این است که آنها از امواج فروصوت استفاده می کنند.
امواج فروصوت به امواج صوتی ای گفته می‌شود که دارای فرکانسی کمتر از حد پایین محدودهٔ فرکانسی قابل شنیدن انسان هستند.
تاکنون ثابت شده بود که کبوتر خانگی، مانند بسیاری از پرندگان دیگر، ذرات آهن در منقار خود دارد که می تواند از آن برای شناسایی و تعقیب خطوط میدان مغناطیسی استفاده کند. این قابلیت به قطب نما شباهت دارد. کبوترها همچنین ممکن است از خورشید استفاده کنند تا آنها را در مسیر درست جهت دهی کند. اما جهت یابی تنها نیمی از معادله کبوترهای خانگی است. آنها برای انجام این کار به دو تکه مهم از اطلاعات نیاز دارند یکی این که جهت ها را بدانند تا بفهمند چگونه از جایی که هستند به خانه بروند (مثل قطب نما). همچنین باید بدانند که خانه آنها نسبت به موقعیتی که در آن قرار دارند در کجا قرار دارد (مثل استفاده از نقشه). به این ترتیب استفاده از میدان های مغناطیسی و خورشید به تنهایی خوب نیست مگر این که این پرندگان حس قطب نمایی و نقشه حسی هم داشته باشند.