ایستگاه فضایی بین المللی، یک ماهواره بزرگ قابل سکونت است که بیش از 15 کشور درساختن آن سهیمند. اولین بخش ایستگاه در سال 1998 راه اندازی شد و اولین کارکنان تمام وقت آن -یک فضانورد آمریکایی و دو فضانورد روسی- در سال 2000 در ایستگاه ساکن شدند. ایستگاه فضایی بین المللی در فاصله حدود 250 مایلی یا 400 کیلومتری از زمین به دور آن می گردد. مدار آن از 52 درجه عرض شمالی تا 52 درجه عرض جنوبی گسترده شده.
ایستگاه از هشت بخش بزرگ استوانه ای شکل به نام مدول (madule) تشکیل شده. هر مدول به طور جداگانه روی زمین درست شده و به کار انداخته شده و فضانوردان این بخش ها را در فضا به هم متصل کرده و می کنند.
در سال 1998 مدولی در ایستگاه فضایی بین المللی به کار انداخته شدند
هشت صفحه خورشیدی بیش از 100 کیلووات انرژی الکتریکی را برای ایستگاه تأمین می کند. صفحات خورشیدی روی یک چهارچوب فلزی 360 پایی (109متری) کار گذاشته شده اند.
ایالات متحده آمریکا و روسیه بیشتر مدول ها و دیگر تجهیزات را فراهم کرده اند. کانادا یک بازوی روبوتی متحرک ساخته که در سال 2001 راه اندازی شد.
بقیه شر، ژاپن و کشورهای عضو آژانس هوایی اروپا (ESA) هستند. برزیل یک موافقت نامه جداگانه با آمریکا امضا کرده تا تجهیزاتی را برای ایستگاه فراهم کند و در مقابل به امکانات آمریکا دسترسی خواهد داشت و می تواند یک فضانورد برزیلی را هم به ایستگاه بفرستد.
ایستگاه فضایی بین المللی به عنوان آزمایشگاه، رصدخانه و محل کار عمل می کند. فضانوردان در مدول های آن کار و زندگی می کنند و صفحات خورشیدی انرژی برق آن را تأمین می کند. 15 کشور در ساختن این ایستگاه سهیم بوده اند. این عکس زمانی گرفته شده که کار ساخت ایستگاه تمام شده است
ده ها پرواز از جانب شاتل های فضایی آمریکایی و موشک های روسی لازم است تا ایستگاه فضایی بین المللی کامل شود. (ESA) و ژاپن نیز در نظر دارند برنامه تأمین ماشین آلات را توسعه دهند. قرار بوده ایستگاه در سال 2006 کامل شود ولی هزینه های پیش بینی نشده باعث تأخیرهای زیادی در کار شده است.