حمیده احمدیان راد
ساختمان فضاپیما عبارت است از یک اتاقک جعبه مانند سبک وزن که از ترکیب گرافیت (کربن طبیعی) با اندود پلاستیکی ساخته شده و بر روی یک هسته لانه زنبوری قرار گرفته.
این ساختمان, محکم اما سبک است و پایگاه مناسبی برای ابزارهای علمی محسوب می شود. مثلاً ساختمان فضاپیما 700 کیلوگرم سبک تر از یک ساختمان آلومینیومی مشابه است. یک قاب سبک با بیش از 20000 سلول خورشیدی سیلیکون 4600 واتی، هنگامی که نور خورشید وجود دارد توان مورد نیاز فضاپیما را تأمین می کند.
هنگامی که نور خورشید وجود دارد یک بخش از صف سلول های خورشیدی همیشه رو به خورشید حرکت می کند و یک باتری با 24 سلول نیکل-هیدروژن را شارژ می کند تا در موقعی که فضاپیما در فاز پشت به مدار است به فضاپیما و ابزارها نیروی لازم را بدهد.
سیستم ذخیره داده های فضاپیما می تواند بیش از 100 گیگابایت داده علمی را روی صفحه ذخیره کند. سپس در هر دور گردش در مدار، همه داده های جمع آوری شده توسط فضاپیما از راه یک سیستم ارتباطاتی با باند ایکس به یک یا دو ایستگاه زمینی در منطقه قطب ارسال می شود.
فضاپیما همچنین می تواند علاوه بر عبور داده های علمی آنها را مستقیماً برای ایستگاه های زمینی منتشر کند. ایستگاه های زمینی همچنین برای فضاپیما و کار و عملیات ابزارهای علمی آن، گنجایش بالایی با باند اس دارند.
همچنین زیرسیستم ارتباطاتی با باند اس می تواند از میان ماهواره های همراه TDROSS ناسا نیز با فضاپیما ارتباط برقرار کند تا به طور دوره ای فضاپیما را تعقیب کند، مدار و گردش فضاپیما را مو به مو محاسبه کند و فرمان هایی صادر کند تا فضاپیما را با مدار تطبیق دهد و آن را در حدود تعریف شده نگه دارد.
به طور دایم وضع و محل قرارگیری فضاپیما بررسی می شود و وضع حرکت آن با تکیه گاه چرخ تخلیه که با حرکت مغناطیسی کنترل می شود، تنظیم می شود. واکنش با حوزه مغناطیسی زمین برای این کارها ابزار لازم را فراهم می کند.
خلاصه سیستم های انواع فضاپیماها
سیستم های مشترک در فضاپیماها عبارتند از:
-تأمین کننده نیرو
-ارتباطات
-نیروی رانش/ کنترل محل قرار گرفتن
-کنترل دما
-تعیین مسیر/ هدایت
-ابزار علمی