حمیده احمدیان راد
تا قرن 15 میلادی، ساحل اقیانوس آرام آمریکای جنوبی از پادشاهی های مستقل بسیار کوچکی تشکیل شده بود. این پادشاهی ها اغلب به یکدیگر حمله می کردند، اما دوباره سر خانه اول برمی گشتند و صلح می کردند. آنها مثل دولت شهرهای یونان باستان بودند.
سپس یکی از این پادشاهی ها، یعنی اینکا، به جای تنها متوسل شدن به تهاجم، شروع به غلبه بر دیگران کرد و کنترلش را بر آنها حفظ کرد. به تدریج اینکاها با هم یک امپراتوری تشکیل دادند. اینکاها به خودشان اینکا نمی گفتند.
آنها در واقع خودشان را تاوانتین سویو Tawantin Suyu به معنی چهار منطقه متحد (مثل ایالات متحده) می نامیدند.
اینکاها باور داشتند که خدایان و اجداد درگذشته شان می توانند با آنها از میان آرزوها، فال ها و نشانه های دیگر ارتباط برقرار کنند. روحانیون در جامعه اینکاها خیلی قدرت داشتند چراکه مردم باور داشتند که آنها می توانند نشانه ها را بخوانند. روحانیون نشانه ها را هر جایی می دیدند. آنها می توانستند نشانه ها را در شعله های آتش یا در سیر رشد گیاه می دیدند.مثل مصری های باستان، اینکاها به زندگی پس از مرگ باور داشتند. آنها مرده هایشان را مومیایی می کردند. خانواده درگذشته هشت روز مراسم تدفین اجرا می کرد. زنان حدود یک سال لباس های مشکی می پوشیدند. همچنین آنها موهایشان را واقعاً کوتاه می کردند. همچنین از بدن ها و مقبره های مردگان به دقت محافظت می شد.
یکی از مهم ترین مکان های به جا مانده از اینکاها ماچوپیچو است.