محمدرضا کریمی
بررسی 101 شیئی که از فاصله ای نسبتاً نزدیک با زمین از کنار آن عبور می کنند نشان می دهد ترکیبات این اشیا با هم بسیار متفاوت است.
ظرف چند سال گذشته هزاران شیء که از فاصله ای نزدیک از کنار زمین عبور می کنند و بیشتر آنها سیارک ها هستند، فهرست شده اند. بیشتر این اشیاء با تلسکوپ های نوری کشف شده اند. این تلکسوپ ها نمی توانند قطر یک شیء نزدیک به زمین را تعیین کنند- با این تلسکوپ ها تنها می توان دید که یک شیء چقدر روشن به نظر می رسد که این هم به قطر و بازتاب شیء بستگی دارد. پس کسانی که اشیای نزدیک به زمین را دنبال می کنند باید با فرض «آلبدو» (میزان بازتاب نور از سطح یک جسم) اندازه آنها را تخمین بزنند.
ستاره شناسان تنها با استفاده از رادار مکمل یا مشاهدات مادون قرمز از اشیای نزدیک به زمین می توانند اندازه آنها را به دقت تعیین کنند. هدف از انجام طرحی تحقیقاتی به نام اکسپلور NEO هم این است که با مادون قرمز تلسکوپ فضایی اسپیتزر، نمونه های تعدادی از اشیای شناخته شده نزدیک به زمین را بررسی و آلبدو و قطرشان را تعیین کند.
تاکنون رصد 101 شیء نزدیک به زمین، به این یافته ها منجر شده است: آلبدوی اشیای نزدیک به زمین در همه این اشیا ثابت نیست و از سیارکی به سیارکی بسیار متفاوت است. به بیان دیگر به نظر می رسد که ترکیبات تشکیل دهنده اشیایی که از فاصله ای نزدیک به زمین از کنار آن عبور می کنند متنوع است. بعضی از این اشیا ممکن است سنگی ساده باشند، برخی امکان دارد مملو از ترکیبات آلی باشند و بعضی را می توان ستارگان دنباله دار مرده نامید. ستارگان دنباله دار مرده اشیایی سنگی از بخش خارجی تر منظومه شمسی هستند که زمانی دنباله هایی داشته اند.
همچنین اشیای بزرگ تر، یعنی اشیایی که عریض تر از یک کیلومتر هستند، نسبت به اشیایی که کوچک تر هستند بازتاب کمتری دارند. با این حساب می توان این ابهام را مطرح کرد که شاید مشاهده کنندگان سیارک ها، اندازه بزرگ ترین سیارک ها را دست کم گرفته اند. یک سیارک درخشان که معلوم است سطح خیلی گرفته ای دارد هم ممکن است درواقع شیء خیلی بزرگی باشد که چنین نور زیادی را بازتاب می دهد.
البته اشیای کوچک و تاریکی هم هستند که از نزدیکی زمین عبور می کنند و نور خیلی کمی را بازتاب می دهند و از این رو می توانند از ردیابی تلسکوپ های نوری فرار کنند.
علاوه بر متغیر بودن ترکیبات تشکیل دهنده، منبع احتمالی دیگر برای بروز اختلاف بین آلبدوها، فرسایش سیارک ها در فضا است که به مرور زمان آن ها را تاریک می کند. اشیای کوچک تر، که احتمالاً قطعاتی هستند که در اثر تصادف سیارک ها با هم تولید شده اند، جوان تر هستند و نسبت به اشیای بزرگ تر که به میزان زیادی از برخوردها دور مانده اند کمتر فرسایش یافته اند.