درباره مهم ترین شبکه خبری اقتصادی جهان

امروزه واقعاً چه چیزی امور مالی جهان را به هم پیوند می دهد؟ پول، عقل و ایدئولوژی برخی از پاسخ های احتمالی هستند. اما بهترین پاسخ ممکن است این باشد: پایانه بلومبرگ (bloomberg). بیش از 315000 کاکپیت داده ها در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرند و به قیمت 20000 دلار در سال اجاره داده می شوند. پول هوشمند (پولی که به وسیله افراد با دانش و تخصص سرمایه گذاری می شود) نمی تواند بدون اطلاعات آماری غنی، نرم افزار تحلیلی و لینک های ارتباطاتی بلومبرگ به حیاتش ادامه دهد. بلومبرگ پنجره ای را به روی جریان های مالی جهان باز می کند.

حالا ترس و وحشت کاربران پایانه های بلومبرگ را تصور کنید وقتی کشف کردند گزارشگران این شرکت خبری پنجره ای را به روی خود آنها هم باز کرده اند. تا همین به تازگی که این نوع فعالیت در این شرکت متوقف شد، گزارشگران بلومبرگ می توانسنند ببینند چه موقع کاربران به سیستم وصل شده اند و البته به موضوعاتی فراتر از این هم پی می بردند.

این مشکل زمانی برملا شد که یک گزارشگر بلومبرگ در هنگ کنگ طی تماسی با گلدمن ساکس (Goldman Sachs) اظهار داشت یکی از شرکای سرمایه گذار بانک، بعضی اوقات به سیستم وارد نمی شود و ممکن است اتفاقی برای او افتاده باشد. گلدمن هم با انتشار بیانیه ای اعلام کرد که مطمئن بوده بلومبرگ اقدامات عاجلی را برای رسیدگی به این مشکل در نظر می گرفته است.

وقتی که بیشتر مشتریان این شرکت خبری نگرانی های خود را از این وضعیت ابراز کردند، متی وینکلر، سردبیر بلومبرگ، عذرخواهی کرد. وی در 13 مه نوشت که ریشه های این مسئله و تاریخچه آن به روزهای اولیه کار سرویس جدید در دهه 1990 برمی گردد. یعنی زمانی که گزارشگران از این سیستم استفاده کردند تا بفهمند مشتریان آنها می خواهند چه موضوعاتی پوشش داده شود. وینکلر اصرار داشت که در حال حاضر این رویه کنار گذاشته شده است و افزود که دسترسی به اطلاعات اختصاصی مشتری ها «غیر قابل توجیه» بوده است.

همچنین دسترسی آشکار گزارشگران بلومبرگ به داده های مشتریان در هنگام لاگین بودن سرنخ هایی درباره این که به عنوان مثال چه کسانی ممکن است از شغلشان خارج شده باشند به آنها می داده است. به عبارتی داده های ارزشمندی حول شایعات مربوط به سرمایه گذاران در اختیار این گزارشگران قرار می گرفته است.

کاملاً روشن نیست که گزارشگران قادر به دسترسی به چه انواع دیگری از اطلاعات بوده اند. آقای وینکلر می نویسد فراتر از داده های ساده، آنها می توانستند استفاده از عملکردهای «سطح بالا» را هم ببینند – بسته به رؤیت این که یک نفر در مفایسه با اکسل چند بار از ورد مایکروسافت استفاده کرده است. اما پایانه بلومبرگ شمار زیادی از کارکردها و عملکردها را دارد و شرکت فاش نمی کند که چه تعداد از گزارشگران می توانستند رد این قبیل عملکردها را بگیرند. اما به هرحال گزارشگران می توانستند اطلاعات بالقوه مفیدی را درباره پرسش های خود به دست آورند. آگاه شدن از علاقه ناگهانی یک شرکت به نوع خاصی از ضمانتنامه و یا اخبار حتی به میزان بسیار حداقلی هم می توانست یک روزنامه نگار مطلع را به مسیر خوبی هدایت کند.

بلومبرگ به طور مؤکد این موضوع را که گزارشگرانش به ایمیل ها، داده ها و یا اطلاعات تجاری دسترسی داشته اند و دقیقاً می دانستند چه موضوعاتی خوانده می شوند و به وسیله چه کسانی را تکذیب می کنند. متأسفانه، این اطمینان دادن ها درست زمانی شروع شد که به خاطر یک خطای آشکار هزاران پیام محرمانه و سوابق تجاری بر روی اینترنت قرار گرفت.