محمدرضا کریمی
کهکشان راه شیری مملو از اجرامی است که حجمی معادل حجم سیاره مشتری دارند ولی گرد هیچ ستاره ای نمی گردند.
این موضوع به پرسش ها درباره سیارات می افزاید. در چند سال اخیر ارایه تعریفی از سیارات به یکی از سوژه های اصلی محافل ستاره شناسان تبدیل شده است و حالا این اشیای تازه وارد، فضا را مه آلودتر و دامنه بحث ها را در این زمینه گسترده تر می کنند.
موضوع سیاره نبودن پلوتون در سال 1385 شمسی به طور رسمی حل شد. در آن زمان اتحادیه بین المللی ستاره شناسان پلوتون را در حد یک سیاره کوتوله تنزل داد. البته بحث ها در این زمینه متوقف نشد و از آن زمان شماری از کتاب ها با محوریت پلوتون به چاپ رسیده است.
در خارج از منظومه شمسی وضعیت مبهم تر است. به عنوان مثال معلوم نیست چه ویژگی ای یک ستاره را از یک کوتوله قهوه ای متمایز می کند، یا نقطه تمایز سیاره از کوتوله قهوه ای چیست. کوتوله قهوه ای نوعی ستاره شکست خورده و ناکارآمد است که به قدر کافی بزرگ نیست تا در واکنش های همجوشی هیدروژن بسوزاند.
با این وصف کشف اشیایی که خیلی کوچک به نظر می رسند و هیچ چیز دیگری به جز سیاره نمی توانند باشند، منتها در مدار هیچ ستاره ای نیستند و آزادانه در فضای میان ستاره ای شناورند به ابهامات می افزاید.
تعداد این اشیا در کهکشان راه شیری زیاد است و احتمالاً بیش از ستارگان معمولی است.