طلا چگونه بر روی زمین ظاهر شد؟

تاکنون دو فرضیه درباره این که چگونه طلا بر روی زمین تشکیل شده مطرح شده است. یکی از فرضیات این است که این فلز زردرنگ درنتیجه انفجار ابرنواخترها به وجود آمده است. چراکه ما می دانیم که انفجار ابرنواخترها بعضی از عناصر دیگر مانند کربن، نیتروژن، اکسیژن، آهن و نیکل را تولید می کنند. تئوری دیگر این است که آنها درنتیجه برخورد ستاره های نوترونی با یکدیگر به وجود آمده اند.

 

دانشمندان دانشگاه هاروارد می گویند برای اولین بار داده هایی واقعی به دست آورده اند که نشان می دهد شاید همه طلای جهان از این تصادم های نوترونی به وجود آمده باشد.

البته آنها هشدار می دهند که یک نظریه را نمی توان به سادگی به همه عناصر موجود در جدول تناوبی تسری داد.

 

دانشمندان می گویند عناصر سنگین جدول تناوبی مانند طلا، پلاتین، اورانیوم و عناصری مانند آنها درنتیجه برخورد ستاره های نوترونی ایجاد شده اند. اما بسیاری از عناصر دیگر جدول تناوبی، یعنی عناصر سبک تر مانند کربن، نیتروژن، اکسیژن و آهن هنوز هم به خوبی معلوم است که از انفجار ابرنواخترها به وجود آمده اند. بنابراین به نظر می رسد که دو سازوکار مختلف در تشکیل عناصر جدول تناوبی نقش داشته اند.

 

این نتیجه گیری که طلا درنتیجه برخورد ستارگان نوترونی با یکدیگر به وجود آمده با مطالعه انفجارهای اشعه گاما (GRB) ناشی از یک برخورد در 3.9 میلیارد سال نوری پیش به دست آمد. این انفجارها در ماه گذشته مشاهده شد.

 

اگر چه پرتوهای گاما به سرعت ناپدید شدند اما نوع روشنایی آنها مانند موقعی نبود که یک جت با سرعت بالا ذراتی را به محیط اطراف می کوبد.

 

به این ترتیب که آزاد شدن ذرات ادامه یافت و شعله ناشی از این برخورد به نوعی رفتار کرد که گویی از عناصر رادیواکتیو عجیب و غریبی ناشی می شود. مواد غنی از نوترونی که از ستارگان نوترونی برخوردی خارج شده می تواند دستخوش تجزیه رادیواکتیوی شود و خروجی آن شعله ای است که به وسیله نور مادون قرمز ایجاد می شود. این چیزی است که گروه تحقیقاتی به طور دقیق مشاهده کرد. درنهایت محققان به این نتیجه رسیدند که کل طلای کیهان ممکن است از انفجار اشعه گاما ناشی شده باشد.

آیا به میزان طلای منظومه شمسی و زمین افزوده می شود؟

فرایند (برخورد ستاره نوترونی) در کهکشان راه شیری هنوز هم در 1 در 10،000 تا 100،000 سال به وقوع می پیوندد. احتمال ندارد که این مواد به نسل جدیدی از ستاره ها و سیارات دیگری به غیر از زمین وارد شوند و به طورکلی میزان طلا در منظومه شمسی ما تثبیت شده است.

 

همین را می توان درباره سیارک هایی که به زمین برخورد می کنند نیز گفت.

 

بدنه این سیارک ها احتمالاً همان کسری از طلا را دارند که زمین دارد. به طوری که آنها از نظر داشتن طلا از زمین غنی تر نیستند. این درحالی است که سیارک ها نسبتاً کوچکند و اندازه آنها به صدها متر و یا یک کیلومتر بالغ می شود. بنابراین طلای موجود در آنها در مقایسه با طلای کل زمین زیاد نیست. بنابراین چنین نیست که برخورد سیارک ها با زمین بتواند یک منبع اضافی از طلا به زمین وارد کند و میزان این عنصر به وفور برسد.