محمدرضا کریمی
براساس یک دیدگاه جدید به نظر می رسد که موجودات، بیشتر رفتارهایشان را حفظ می کنند و درصورتی که این رفتارها نتواند به بقای طولانی مدت گونه ها خدمت کند، انقراض رخ می دهد. درواقع به نظر می رسد که موجودات تمایل به ادامه رفتارها داشته اند و اشکال ابتدایی رفتاری هرگز واقعاً در آنها تغییر نکرده است. گونه ها ممکن است تکامل فیزیکی پیدا کرده باشند، اما در آنها تغییرات رفتاری خیلی کمتر مشاهده می شود. بسیاری از گونه ها به سوی انقراض می روند چون که نمی توانند مسیر رفتاری خود را تغییر دهند.
به عنوان مثال در یک فسیل کهربا، یک مارمولک 100 میلیون ساله پیدا شده که همان روش پیچیده چسبندگی امروزی پا را مورد استفاده قرار می دهد. این روش به مارمولک اجازه می دهد که به آسانی به طور عمودی و حتی برعکس سطح راه برود. این قابلیت به مارمولک کمک می کرده که با حرکت سریع و سرخوردن از دایناسورها دور شود و یا با پرش از میان جنگل های امروزی جنوب شرق آسیا عبور کند.
براساس آن چه که از رفتارهای پایه انسانی می دانیم، مشخص است که از زمان ثبت تاریخ هیچ تغییر قابل ملاحظه ای در این رفتارها هم به وجود نیامده. نمونه آنها پرخاشگری است. جمجمه هایی از نئاندرتال ها پیدا شده که آثار جراحت هایی برآنها دیده می شود که احتمالاً به وسیله همنوعانشان ایجاد شده است.
در خلیج مکزیک می توان قدرت رفتار را مشاهده کرد. خلیج مکزیک مدتی با مشکل نشت نفت روبرو بود. لاک پشت های دریایی به طور سنتی به سوی خلیج می آمدند تا در سواحل آن تخم گذاری کنند. این در حالی است که آنها می توانستند وجود نفت را در آب شناسایی کنند. این موضوع می تواند خطر انقراض آنها، حداقل انقراض محلی بعضی از جمعیت هایشان را به دنبال داشته باشد.