به هر پدیده طبیعی ای که در داخل یا بر روی خورشید رخ می دهد فعالیت خورشیدی می گویند. از جمله فعالیت های خورشیدی می توان به لکه های خورشیدی، بادهای خورشیدی، شعله های خورشیدی، فوران های جرم کرونالی و دوره فعالیت های مغناطیسی خورشیدی اشاره کرد. مناطقی که لکه های خورشیدی در آنها وجود دارند یا فوران ها، بادها و شعله کشیدن ها در آنها رخ می دهد به عنوان مناطق فعال شناخته می شوند.
بادهای خورشیدی
لایه های خارجی خورشید داغ و توفانی هستند. گازهای داغ و ذرات الکتریکی یا یون ها در این لایه ها به طور مداوم به سوی فضا جریان دارند و اغلب در حین فوران های خورشیدی منفجر می شوند. این جریان تشکیل یافته از گازها و ذرات، باد خورشیدی را به وجود می آورند.
خورشید خیلی بزرگ تر از زمین است. اندازه شعاع خورشید یعنی از مرکز خورشید تا سطح آن حدود 109 برابر شعاع زمین است. بعضی از جریان های گازی که از سطح خورشید برمی خیزند بزرگ تر از زمین هستند
به این ترتیب باد خورشیدی در جایی به وجود می آید که حوزه مغناطیسی خورشید به جای این که به طرف داخل حباب شود به سمت خارج حباب می شود. به عبارتی نوعی نا هنجاری مغناطیسی رخ می دهد. عکس های ماورای بنفش از این سوراخ ها نشان داده که آنها سیاه هستند و بعد از ماه ها یا سال ها از بین می روند.
چهار تا پنج روز طول می کشد تا باد خورشیدی به زمین برسد. این باد حدود 250 مایل در ثانیه یا 400 کیلومتر در ثانیه سرعت دارد. باد خورشیدی بر تمام منظومه شمسی اثر می گذارد. به دم ستاره های دنباله دار ضربه می زند و آنها را از خورشید دور می کند و شفق را بر روی زمین و بعضی دیگر از سیاره ها به وجود می آورد، باعث بروز اختلالات ارتباطات الکترونیکی بر روی زمین می شود و فضاپیماها را به طرف خود می کشد و غیره.
شعله های خورشیدی
شعله خورشیدی همان توفان مغناطیسی بر روی خورشید است. شعله های خورشیدی مقادیر زیادی انرژی و گاز آزاد می کنند و خیلی هم داغ هستند. دمای آنها بین 3.6 میلیون تا 24 میلیون درجه فارنهایت است. آنها به هزاران کیلومتر دورتراز سطح خورشید پرتاب می شوند.
“لرد ریچارد سی کارینگتون” اولین کسی بود که در سال 1859 شعله های خورشیدی را مشاهده کرد. او نوشت که وقتی با تلسکوپ به خورشید نگاه می کرده یک تکه خیلی روشن، با نور سفید را چسبیده به خورشید دیده است. این وصله چسبیده به خورشید نزدیک یک گروه متشکل از تعداد زیادی لکه خورشیدی بوده است. چندثانیه بعد هم ناپدید شده است. این وصله همان شعله خورشیدی بوده است.
دانشمندان متوجه شده اند که شعله های خورشیدی می توانند باعث خورشیدلرزه هم بشوند. خورشیدلرزه ها، زلزله های شدیدی هستند که بر روی خورشید رخ می دهند. وقتی یک خورشیدلرزه رخ می دهد، انرژی به صورت امواج زلزله ای، روی سطح نسبتاً سیال خورشید آزاد می شود. این امواج در دایره های هم مرکز، از کانون زلزله ای خورشیدلرزه خارج می شوند. به نظر می رسد که این امواج زلزله ای امواج به هم فشرده ای باشند. درجه خورشید لرزه حدود 11.3 در مقیاس ریشتر است. انرژی ای که این لرزه های بزرگ ایجاد می کنند حتی 40000 برابر بیشتر از انرژی ای است که زمین لرزه های بزرگ زمین آزاد می کنند.
برآمدگی های سطح خورشید
برآمدگی سطح خورشید، کمانی از گاز است که از سطح خورشید بیرون می زند. برآمدگی های خورشید می توانند به شکل حباب صدها هزار کیلومتر به داخل فضا بروند. این برجستگی ها به خاطر حوزه های مغناطیسی قوی بالای سطح خورشید به این شکل درمی آیند و ممکن است برای چند ماه هم به همین گونه باقی بمانند. بعضی وقت ها برآمدگی ها فوران می کنند و مقادیر بسیار زیادی ماده خورشیدی را به داخل فضا می فرستند.
فوران جرم کرونالی
این نوع فوران، انفجار پلاسمای بسیار بزرگی به شکل بادکنک از خورشید است. چنانچه این انفجارها و ترکش های باد خورشیدی بالای کرونا قرار بگیرد، در امتداد خط حوزه مغناطیسی خورشید حرکت می کند و دما را تا ده ها میلیون درجه بالا می برد. این انفجارها 220 میلیارد پوند یا 100 میلیارد کیلوگرم پلاسما آزاد می کند. فوران جرم کرونالی می تواند کار ماهواره های زمین را مختل کند. فوران جرم کرونالی معمولاً به طور مستقل رخ می دهد. اما بعضی وقت ها هم با شعله های خورشیدی همراه می شود.