لکه های خورشیدی اندازه ها و شکل های متنوعی دارند. اما اغلب آنها دایره ای شکل هستند. لکه های خورشیدی در سطح خورشیدند و سرد و تاریکند. لکه ها اغلب به شکل گروهی هستند. آنها خیلی بزرگ تر از زمین هستند.
لکه های خورشیدی بعد از یک یا دو هفته از بین می روند. اما بعضی از آنها 11 سال هم باقی می مانند. لکه های خورشیدی دوره زندگی دارند. این دوره در سال 1843 به وسیله اس هاینریش شوب (S.Heinrich Schwabe) کشف شد.
لکه های خورشیدی از زمین قابل مشاهده اند. ولی هرگز نباید به طور مستقیم به خورشید نگاه کرد چون تا آخر عمر به چشم صدمه می خورد.
عامل به وجود آمدن لکه های خورشیدی چیست؟
لکه های خورشیدی در جایی به وجود می آیند که حوزه مغناطیسی خورشید مثل حباب از سطح خورشید بالا می زند و به آرامی سرد می شود. این منطقه از خورشید کمتر می درخشد. این آشفتگی در حوزه مغناطیسی خورشید باعث می شود لکه خورشیدی 2700 درجه فارنهایت یا 1500 درجه سانتی گراد سردتر از مناطق اطراف شود.
اوج توفان های خورشیدی آرام تر از 100 سال گذشته
دانمشندان ناسا که روزانه خورشید را بررسی می کنند. لکه های خورشیدی به صورت لکه های تیره بر روی خورشید ظاهر می شوند. در حال حاضر می دانیم که این لکه ها در نتیجه فعل و انفعال بین پلاسما در سطح خورشید و میدان مغناطیسی آن تشکیل می شوند. تاریخچه گرفتن سوابق قابل اعتماد از لکه های خورشیدی به حدود 1849 میلادی و زمانی برمی گردد که رصدخانه زوریخ شروع به ثبت مشاهدات روزانه کرد.
تحت برخی شرایط، میدان مغناطیسی در حال چرخش در نزدیکی لکه های خورشیدی باعث وقوع انفجارهای بزرگی مانند زبانه های خورشیدی، و پرتاب توده کرونال غنی از پلاسما می شود که اغلب با شعله همراه است. همین امر ذرات بارداری را به خارج از خورشید و گاهی اوقات به سمت زمین ارسال می کند.
شعله های سرکش خورشید می توانند به شبکه های برق آسیب برسانند و در کار ماهواره های ارتباطی اختلال ایجاد کنند. اتفاقی که پیش از این بارها رخ داده است.
ساختمان یک لکه خورشیدی
نیم سایه (اpenumbra): منطقه خارجی تر و نسبتاً روشن لکه خورشیدی است. این منطقه مثل حلقه ای است که منطقه سردتر و تاریک تر سایه را احاطه کرده است.
پورس pores: لکه های خورشیدی کوچکی هستند که منطقه نیم سایه ندارند. این لکه های خورشیدی حدود 1500 مایل یا 2500 کیلومتر عرض دارد و روشن تر از سایه لکه های خورشیدی هستند.
دانه سازی (granulation): این منطقه از دانه هایی همراه با صفحات بین دانه ها تشکیل شده. صفحات بین دانه ها مناطقی هستند که تاریک و سردند و در آنها مواد موجود در خورشید به سوی سطح سرازیر می شوند. این منطقه در واقع سطح قابل مشاهده خورشید یعنی فوتوسفر را می پوشاند.
دانه یا گرانول (granule): مناطقی در خورشید که از آنها مواد داغ به سطح خورشید می روند. این مناطق حدود 600 مایل یا 1000 کیلومتر عرض دارند و فقط پنج تا ده دقیقه وجود دارند. بعد از آن محو می شوند.
مقالات مرتبط: