هسته: هسته خورشید دما و فشار وحشتناکی دارد. دما در هسته خورشید به 15 میلیون درجه سانتی گراد می رسد. در این دما همجوشی هسته ای رخ می دهد و هر چهار هسته هیدروژن به یک هسته هلیوم به اضافه انرژی تبدیل می شوند. همچنین از سوختن هیدروژن، اشعه گاما (ذرات نوری با انرژی زیاد) و نوترون ها (ذراتی بدون بار و تقریباً بدون جرم) به وجود می آید.
هسته تنها دو درصد حجم خورشید را دارد ولی تقریباً نیمی از جرم خورشید در هسته است. تراکم مواد در هسته 150 گرم در هر سانتی متر مکعب است. دمای زیاد و تراکم زیاد باعث شده فشار در هسته 200 میلیارد برابر فشار جو زمین در سطح دریاها باشد. فشار جاذبه ای هسته، گازی را که در بالای آن است نگه می دارد و مانع از آن می شود که خورشید متلاشی شود.
منطقه تشعشع کننده: لایه بعد از هسته منطقه تشعشع کننده است. این منطقه بیش از 32 درصد حجم و 48 درصد جرم خورشید را شامل می شود.
این منطقه به این علت منطقه تشعشع کننده نامیده می شود که انرژی از میان آن بیشتر به شکل تابشی حرکت می کند. دما در این منطقه یک میلیون درجه سانتی گراد است. دما و تراکم مواد در کف این منطقه یعنی نزدیک به هسته زیاد است ولی به نوک منطقه که می رسد دما و جرم کاهش پیدا می کند.
در این منطقه ذرات نور باید از لایه های مستحکم گاز بگذرند. در نتیجه ممکن است یک میلیون سال بگذرد تا یک فوتون از این منطقه عبور کند.
منطقه وزش گرمایی: این منطقه از ناحیه تابش تا سطح خورشید گسترده شده. منطقه وزش گرمایی حاوی سلول های در حال جوش است. این منطقه 66 درصد حجم خورشید را دارد ولی فقط بیش از دو درصد جرم خورشید را در خود دارد. در رأس این منطقه، تراکم نزدیک به صفر می شود. متوسط دما در این منطقه 6000 درجه سانتی گراد است. سلول های وزش گرمایی می جوشند تا به سطح برسند. چون که ذرات نوری که از منطقه تشعشع کننده به این منطقه گسترش پیدا کرده اند آنها را گرم می کنند.
فوتوسفر: جو پایینی و زیرین خورشید و بخشی از خورشید که ما آن را می بینیم فوتوسفر نامیده می شود. در این منطقه نور با طول موج های قابل مشاهده از خورشید خارج می شود. در نتیجه نوری که می بینیم از این منطقه خورشید خارج می شود.
ضخامت این بخش خورشید حدود 300 مایل یا 500 کیلومتر است. ستاره شناسان این منطقه را به عنوان بخشی از سطح خورشید در نظر می گیرند. در کف جو، دما 6400 کلوین (حدود 6127 درجه سانتی گراد) است در حالی که در رأس جو دما به 4400 کلوین (حدود 4127 درجه سانتی گراد) می رسد. یعنی دمای فوتوسفر به طور متوسط 5500 درجه سانتی گراد است.
فوتوسفر از تعداد بیشماری ذره تشکیل شده. هر ذره 15 تا 20 دقیقه عمر می کند. متوسط تراکم فوتوسفر کمتر از یک میلیونیوم گرم در سانتی متر مکعب است. این به نظر تراکم خیلی پایینی است. این در حالی است که ده ها تریلیون تا صدها تریلیون ذره در هر سانتی متر مکعب فوتوسفر وجود دارد.
کروموسفر: این منطقه سرخ رنگ منطقه ای است که دما در آن رو به افزایش است. متوسط دما در این منطقه از 6000 درجه سانتی گراد در ارتفاعات پایین تر تا 50000 درجه سانتی گراد در ارتفاعات بالاتر می رسد. این لایه چند هزار کیلومتر ضخامت دارد. ظاهراً کروموسفر از ساختارهایی تشکیل شده که هر یک از آنها 600 مایل (1000 کیلومتر) عرض و 6000 مایل (10000 کیلومتر) درازا دارند. تراکم کروموسفر حدود ده میلیارد تا 100 میلیارد ذره در هر سانتی متر مکعب است.
این منطقه به خاطر این قرمز به نظر می رسد که اتم های هیدروژن در آن در حالی جوش و خروشند و در نتیجه بخش قرمز رنگ طیف قابل مشاهده را تابش می دهند.
کروموسفر در طول خورشید گرفتگی ها قابل دیدن است. یعنی موقعی که ماه جلوی فوتوسفر را سد می کند.
منطقه رقیق انتقال Transition Region: دما در کروموسفر به طور متوسط 20000 کلوین (19727 سانتی گراد) است و کرونا دمایش از 500000 کلوین (499727 سانتی گراد) هم بیشتر است. بین این دو منطقه، ناحیه ای است که دمای بینابینی این دو منطقه در آن وجود دارد و به عنوان منطقه انتقالی کروموسفر- کرونا شناخته می شود. این منطقه به طور ساده منطقه انتقالی خوانده می شود. این منطقه بیشتر نورش را از طیف ماورای بنفش بیرون می دهد.
ضخامت منطقه انتقالی چند صد تا چند هزار کیلومتر است.
کرونا: این منطقه لایه خارجی جو خورشید است و دمایش بیشتر از 500000 کلوین (499727 سانتی گراد) است. کرونا از ساختار هایی حلقه مانند و جریاناتی از گاز یونیزه شده تشکیل شده. این ساختار ها به سطح خورشید متصل می شوند. حوزه های مغناطیسی ای که در داخل خورشید پدیدار می شوند، آنها را به این اشکال در می آورند. دمای ساختارهای مختلف در هر حوزه مغناطیسی با دیگری متفاوت است. نزدیک سطح خورشید دما مثل دمای فوتوسفر است. در سطوح بالاتر دما مثل کروموسفر است و سپس مثل دمای منطقه انتقال می شود و سپس دمای کرونایی پیدا می کند. در نزدیک ترین قسمت کرونا به سطح خورشید، دما حدود یک میلیون تا شش میلیون کلوین و تراکم حدود 100 میلیون تا یک میلیارد ذره در هر سانتی متر مکعب است. موقعی که یک فوران رخ می دهد دما به ده ها میلیون کلوین می رسد.
مقالات مرتبط: