جو زمین

جو زمین لایه باریکی از گازها است که دور زمین را فرا گرفته. برای بیشتر مردم سخت است که در بیش از دو مایلی یا سه کیلومتری بالاتر از سطح دریا تنفس کنند. در حدود 100 مایلی یا 160 کیلومتری بالای سطح دریا، هوا به قدری رقیق است که ماهواره ها می توانند بدون تحمل مقاومت زیادی سفر کنند.

بیشتر جو یعنی 80 درصد آن در داخل محدوده 10 مایلی یا 16 کیلومتری بالای سطح زمین است این در حالی است که ذرات کشف شده جو را تا ارتفاع 370 مایلی یا 600 کیلومتری بالای زمین هم می توان پیدا کرد. به هر حال جو هیچ مرز مشخصی ندارد و معلوم نیست که کجا به پایان می رسد.  اما به تدریج که به سوی فضا می رود باریک تر و باریک تر می شود تا ناپدید می شود و با فضای خارجی تر یکی می شود.

 

ترکیب جو

 

جو از 78 درصد نیتروژن، 21 درصد اکسیژن، 0.9 درصد آرگون، 0.03 درصد دی اکسید کربن و مقادیر اندکی از گازهای دیگر تشکیل شده. جو همچنین بخار آب، قطرات آب، ذرات گرد و غبار و مقادیر اندکی از انواع  مواد شیمیایی نیز دارد. این مواد شیمیایی بر اثر آتشفشان ها، آتش ها، موجودات زنده و فعالیت های بشر آزاد شده.

 

کارکرد جو

 

جو از زمین در مقابل دماهای بسیار بالا و بسیار پایین محافظت می کند. جو گرما را در داخلش نگه می دارد، آب و مواد شیمیایی دیگر را دوباره به گردش در می آورد، با کمک نیروهای مغناطیسی و الکتریکی کاری می کند تا آب و هوای معتدلی برای زمین مهیا شود. همچنین جو جلوی مقادیر زیادی از اشعه ماورای بنفشی که از خورشید ساطع می شود را سد می کند تا همه آن به زمین نرسد.

 

با مطالعه جو می توانیم درباره آب و هوا، تغییر رنگ زیبای خورشید هنگام غروب و طلوع و چشمک زدن ستاره ها اطلاعاتی به دست بیاوریم. با ابزارهای حساسی که در فضا نصب شده، می توان دید بهتری نسبت به عملکرد جو به دست آورد.

 

فشار هوا

 

در سطح دریا، فشار هوا حدود 14.7 پوند بر اینچ مربع (1.0335 کیلوگرم-فشار بر سانتی متر مربع) است. هنگامی که ارتفاع افزایش می یابد (برای مثال اگر از یک کوه بالا بروید)، فشار هوا کاهش می یابد. در ارتفاع 10000 پایی (3048 متری) فشار هوا 10 پوند در اینچ مربع (0.07 کیلوگرم-فشار بر سانتی متر مربع) است (و اکسیژن کمتری برای نفس کشیدن وجود دارد).