خورشید مثل بقیه ستاره ها از یک ابر عظیم در حال چرخش به نام سحابی تشکیل شده است. این ابر از گاز (بیشتر هیدروژن) و گرد و غبار تشکیل شده بود. به دلیل اتفاقاتی که در مجاورت این ابر رخ داد، ابر سحابی به هم فشرده شد و به شکل دیسک درآمد. ذرات داخل ابر به هم برخورد کردند و اشیای بزرگ تری را تشکیل دادند و اشیای موجود در منظومه شمسی مثل خورشید، سیارات، ستاره های دنباله دار و… را تشکیل دادند.
خورشید در مرکز دیسک متولد شد
دیسک همچنان به چرخشش ادامه داد. مرکز دیسک متراکم شد چراکه مواد به سمت مرکز دیسک یا هسته آن کشیده می شدند. دما و فشار در مرکز دیسک افزایش یافت. اتم ها به هم نزدیک تر شدند، دما در مرکز بیشتر و بیشتر شد، دیسک سریع تر و سریع تر چرخید، در نهایت هسته دیسک به نقطه بحرانی رسید و شروع به سوختن کرد. 50 میلیون سال طول کشید تا این ابر منقبض، گرم شود و یک ستاره اولیه درخشان و تابناک را تشکیل دهد. همجوشی هسته ای آغاز شد و خورشید در مرکز دیسک متولد شد.
ستاره اولیه
وقتی دما به حدود 27000000 درجه فارنهایت (حدود 15000000 سانتی گراد) رسید، همجوشی هسته ای در هسته خورشید آغاز شد. در این واکنش هسته ای، اتم های هیدروژن به اتم های هلیوم به علاوه انرژی تبدیل می شوند. این انرژی (تابشی) مانع از انقباض بیشتر خورشید می شود.
ستاره های جوان اغلب انرژی تابشی زیادی را به بیرون فوران می کنند که به اطراف گرما می دهد. این فوران ها می تواند تریلیون ها کیلومتر امتداد داشته باشد و در هر ساعت 500000 مایل (حدود 805 هزار کیلومتر) سفر کند. این فوران ها ممکن است به وسیله حوزه های مغناطیسی، مرکز فعالیت های خورشیدی شود.
سپس خورشید ثبات پیدا کرد و یک کوتوله زرد شد. از آن زمان این ستاره عمر ده میلیارد ساله اش را شروع کرد که حالا پنج میلیارد سال آن را گذرانده است. بعد از آن سوخت هیدروژن خورشید بر اثر تبدیل دایمی به هلیوم و تولید انرژی تمام می شود و در نتیجه مرگ خورشید شروع می شود.
مقالات مرتبط: