ستاره های روشن و ستاره های نزدیک به زمین

درخشش، روشنایی مطلق یک ستاره یا یک کهکشان است.

درخشش ظاهری و مطلق

 

بزرگی ستاره بر اساس یک سیستم شماره گذاری که به وسیله ستاره شناس یونانی هیپارکوس در حدود 125 قبل از میلاد ابداع شد تعیین می شود. هیپارکوس گروهی از ستارگان را بر اساس میزان درخشندگیشان آن طور که از زمین به نظر می رسند، شماره گذاری کرد. درخشان ترین ستاره ها را ستارگان بزرگ اول، درخشان ترین ستارگان بعدی را دومین ستارگان بزرگ و الی آخر تا ششمین ستارگان بزرگ که ضعیف ترین ستارگان قابل مشاهده از نظر درخشندگی هستند، نامگذاری کرد.

 

ستاره شناسان جدید درخشش یک ستاره را که از زمین مشاهده می شود به بزرگی ظاهری اش نسبت می دهند. اما آنها سیستم هیپارکوس را هم برای توصیف درخشش واقعی ستارگان به کار می برند. ستاره شناسان “سیستم شماره های درخشش” هیپارکوس را برای ستارگان روشن تر از درخشش اول و تاریک تر از درخشش ششم هم گسترش داده اند. ستاره ای که روشن تر از درخشش اول است درخشش کمتر از یک دارد. برای مثال درخشش ریگال 0.12 است. ستارگانی که خیلی روشنند، درخشش کمتر از صفر دارند و نحوه توصیفشان دادن شماره های منفی است. روشن ترین ستاره ها در آسمان شب سیریوس است. با روشنی ظاهری 1.46- . ریگال درخشش مطلق 8.1- دارد. مطابق فهم ستاره شناسان کنونی از ستارگان، هیچ ستاره ای نمی تواند درخشش مطلق بیشتر از 8- داشته باشد. در طرف دیگر مقیاس، با تلسکوپ تاریک ترین ستاره ها، درخشش ظاهری بالای 28 دارند. در تئوری هیچ ستاره ای نمی تواند درخشش مطلق ضعیف تر از 16 داشته باشد.

 

تابش: تابش درخشش کامل یک ستاره یا کهکشان است و میزان انرژی ای است که ستاره از خودش خارج می کند. مقیاس علمی برای میزان خروج انرژی، قدرت است و دانشمندان معمولاً قدرت را با وات اندازه گیری می کنند. برای مثال تابش خورشید 400 تریلیون تریلیون وات است. اما ستاره شناسان معمولاً تابش ستاره را با وات اندازه گیری نمی کنند. به جایش آنها تابش را نسبت به تابش خورشید بیان می کنند. برای مثال می گویند تابش آلفا سنتوری A حدود 1.3 برابر خورشید است و ریگال 150000 برابر خورشید تابش دارد.

 

به نوعی تابش با درخشش مطلق ارتباط دارد.

 

درخشش ظاهری: درخشش ظاهری اندازه گیری روشنی شیء آسمانی است هنگامی که از زمین دیده می شود. شماره پایین تر روشن ترین شیء است. شماره های منفی به روشنی بسیار زیاد اشاره دارد. ماه کامل درخشش ظاهری 12.6- را دارد. درخشش ظاهری خورشید 26.8- است. ما می توانیم اشیای تا درخشش شش را بدون تلسکوپ ببینیم.

 

درخشش مطلق: اندازه گیری روشنی اصلی و واقعی یک شیء آسمانی است. به دلایل تکنیکی این مقیاس به صورت درخشش ظاهری یک ستاره وقتی که از فاصله 32.6 سال نوری دیده شود، توصیف می شود. شماره پایین تر دلالت بر روشن تر بودن شیء دارد. شماره های منفی به روشنی بسیار زیاد اشاره دارد.