سیارک های نزدیک زمین

سیارک هایی که مدارهایشان آنها را به داخل فضای 195 میلیون کیلومتری از خورشید می کشانند، سیارک های نزدیک به زمین نامیده می شوند.

اروس (eros) یک سیارک نزدیک به زمین است که اندازه آن 8x8x21 مایل (13x13x33 کیلومتر) است. تراکم اروس 2.4 گرم بر سانتی متر مکعب است که تقریباً همان تراکم پوسته زمین است

 این سیارک ها شاید از کمربند سیارک های اصلی باشند که به خاطر برخوردها یا واکنش با دیگر حوزه های جاذبه ای (در درجه اول مشتری) به آنها تکان و ضربه ای وارد آمده است.

تاکنون حدود 250 سیارک نزدیک به زمین پیدا شده است. اما تعداد خیلی بیشتری از آنها وجود دارد. بزرگ ترین سیارک شناخته شده نزدیک به زمین گانیمد 1036 است که قطری معادل 25.5 مایل (41 کیلومتر) دارد. طبق نظر ستاره شناسان دست کم 1000 سیارک نزدیک به زمین که قطرشان بیشتر از 0.6 مایل (1 کیلومتر) است وجود دارد که برخوردشان با زمین می تواند ویرانگر باشد.

حتی سیارک های کوچک تر نزدیک به زمین در صورت برخورد با زمین می توانند باعث ویرانی اساسی شوند.
سه نوع سیارک نزدیک به زمین وجود دارد:

آمورها ( Amors) (بر اساس نام سیارک آمور): سیارک هایی هستند که بین مدارهای زمین و مریخ می گردند. اروس Eros یک آمور است.

 

آپولوها (Apollos) (بر اساس نام سیارک آپولو): سیارک هایی هستند که مدار زمین را قطع می کنند و دوره گردش طولانی تر از یک سال دارند.

 

آتن ها (Atens) (براساس نام سیارک آتن): آتن ها سیارک هایی هستند که همیشه از زمین به خورشید نزدیک ترند. آنها دوره گردش مداری کوتاه تر از یک سال دارند (محور نیمه اصلی آنها کوچک تر از زمین است).

 

کروتن (Cruithne) سیارکی است که حدود سه مایل (پنج کیلومتر) قطر دارد و با زمین هم مدار است. یعنی این که تقریباً همان مدار زمین را با زمین شریک است. به این ترتیب کروتن هم یک سیارک نزدیک به زمین است. از زمین به نظر می رسد که این سیارک مداری به شکل نعل اسب دارد. این سیارک به زمین نزدیک می شود و سپس دوباره از آن دور می شود. مدار آن به سمت مدار زمین شیب زیادی دارد. کروتن در نزدیک ترین فاصله اش با زمین (که هر 100000 سال اتفاق می افتد) به داخل 100 میلیون مایلی (15 میلیون کیلومتری) فضای اطراف زمین می آید (40 برابر فاصله زمین تا ماه). کروتن در 10 اکتبر 1986 به وسیله دی. والدرون در استرالیا کشف شد.