بیشتر ماهواره ها از یک مرکز کنترل در روی زمین هدایت می شوند. رایانه ها و انسان در مرکز کنترل، ماهواره را اداره می کنند، راهنمایی های لازم را به رایانه هایش می فرستند و اطلاعاتی که ماهواره جمع کرده است را دریافت می کنند. مرکز کنترل با ماهواره از طریق رادیو ارتباط برقرار می کند. ایستگاه های زمینی از طریق تعدادی از ماهواره ها علایم رادیویی را می فرستند و می گیرند.
یک ماهواره معمولاً از مرکز کنترل به وضعیت دایمی نمی رسد بلکه مثل یک روبات گردان عمل می کند، صفحات خورشیدی را کنترل می کند تا آنها را رو به جانب خورشید نگه دارد و آنتن ها را آماده نگه می دارد تا فرمان ها برسند و ابزار آن به طور اتوماتیک اطلاعات را جمع آوری می کند.
ماهواره های در ارتفاع بالا همیشه با زمین تماس دارند. ایستگاه های زمینی اغلب 12 بار در یک روز می توانند با ماهواره ها در مدارهای کوتاه تماس بگیرند. در طول هر تماس، ماهواره اطلاعات را منتقل می کند و فرمان ها را می گیرد. این تماس در هر عبور می تواند ده دقیقه به طول انجامد.
حتی اگر بخش هایی از ماهواره بشکند، ماهواره می تواند به کار مفیدش ادامه دهد و امکان اداره آن وجود دارد. در بعضی موارد کنترل کننده های زمینی می توانند آن را تعمیر کنند یا دوباره به ماهواره برنامه بدهند. در نمونه های نادر، کارکنان شاتل فضایی ماهواره ها را در فضا تعمیر و اصلاح می کنند. اگر ماهواره دیگر نتواند به کارش ادامه دهد و دوباره تعمیر و برنامه ریزی نشود، اداره کنندگان از مرکز کنترل علامتی را می فرستند تا کار آن تعصیل شود.
سقوط از مدار
یک ماهواره در مدار باقی می ماند تا زمانی شتابش کم شود و نیروی جاذبه آن را به پایین به داخل بخش نسبتاً متراکم جو بکشد. سرعت ماهواره همزمان با برخورد با مولکول های هوا در جو بالایی و فشار ملایم انرژی خورشید آهسته می شود. موقعی که نیروی جاذبه، ماهواره را به قدر کافی به داخل جو پایین می کشد، ماهواره به سرعت هوای جلویش را متراکم می کند. این هوا به قدری داغ می شود که بیشتر یا همه ماهواره می سوزد.
منبع: http://www.nasa.gov/