حتی ستاره های در حال مرگ می توانند میزبان سیاره هایی باشند که حیات در آنها وجود دارد و اگر چنین حیاتی وجود داشته باشد، ما ممکن است قادر به تشخیص آنها در دهه آینده باشیم. به این ترتیب شاید بتوان حیات را در سیارات مشابه زمین که حول ستاره های کوتوله سفید می گردند پیدا کرد و اگر چنین باشد احتمالاً در دهه آینده قادر به یافتن چنین سیاراتی خواهیم بود.
اکسیژن موجود در جو سیاره یک کوتوله سفید را خیلی ساده تر از اکسیژن موجود در یک سیاره زمین مانند که به دور یک ستاره خورشید مانند می گردد می توان تشخیص داد.
هنگامی که ستاره ای با جرم متوسط نظیر خورشید می میرد به جسمی متراکم به اندازه سیاره زمین تبدیل می شود. به این ترتیب یک کوتوله سفید معمولی تقریباً به اندازه زمین است. کوتوله سفید در طول زمان و به آرامی سرد و محو می شود اما به اندازه کافی گرما دارد تا سیاره ای که در نزدیکیش است را برای میلیاردها سال گرم کند.
از آنجا که کوتوله سفید بسیار کوچک تر و کم نورتر از خورشید است، یک سیاره باید در مقایسه با فاصله زمین تا خورشید فاصله نزدیک تری به آن داشته باشد تا قابل سکونت باشد و آب مایع در سطحش وجود داشته باشد.
ساختار جلبک مانند در قطعات سنگی آسمانی
ساختار جلبک مانندی که در داخل یک شهاب سنگ پیدا شده شواهد روشنی درباره این ایده که حیات در سراسر جهان وجود دارد در اختیار ما قرار می دهد. قطعات این شهاب سنگ در اواخر سال 2012 بر شهری در سریلانکا بارید و با جمع آوری و تجزیه و تحلیل این تکه ها در دانشگاه کاردیف انگلستان مشخص شد که حاوی ساختارهای بیولوژیکی فسیل شده هستند. آزمایشات تکمیلی هم به وضوح احتمال آلودگی زمینی این سنگ ها را رد کرد. با توجه به اهمیت این یافته دانشمندان دیگر می گویند لازم است کار تحقیقاتی بیشتری انجام شود و همه احتمالات درباره نحوه ورود این فسیل ها به سنگ آسمانی در نظر گرفته شود.